De herfst was in alle hevigheid losgebarsten en zware, bijna ononderbroken regenbuien teisterden het land. Omdat we een hond hebben moeten we desondanks met regelmaat naar buiten. Nu is de hond helemaal geen liefhebber van regen en protesteert ze bij elke wandeling. Terwijl ik me voor haar nat laat regenen probeert zij zo snel mogelijk rechtsomkeert te maken, wat door de combinatie halsband en riem verhinderd wordt.
De weerman op het journaal bleek over cruciale informatie te beschikken die hij best met de kijkers wilde delen. De volgende dag zou het vooral regenen in het westen van het land, maar meer oostelijk zou de zon regelmatig door de wolken komen. Wij besloten de hoofdstad te ontvluchten en een bosrijk gebied in het drogere deel van het land op te zoeken om daar te gaan wandelen, en we zouden daar dan ook meteen een museumbezoekje aan koppelen.
De volgende morgen vertrokken we met ferme wandelschoenen en voor de zekerheid ook nog regenjassen richting het door de deskundige aanbevolen gebied. En inderdaad, hoe oostelijker we kwamen hoe droger het werd. Ergens op de Noord-Veluwe streken we neer en wandelden we achter een uitgelaten hond aan die alle opgespaarde energie van de afgelopen week tot ontlading liet komen.
De weergoden waren ons goedgezind geweest en de stemming zat er goed in. Nu we toch hier waren konden we ook wel doorrijden naar het museum dat ons sinds een eerder bezoek regelmatig op de hoogte brengt van hun exposities. De hond heeft helemaal niets met kunst en zou er ongetwijfeld geen enkel bezwaar tegen hebben om enige tijd alleen in de auto weer op adem te komen. We lieten voertuig en huisdier achter in een overdekte parkeergarage en trokken gewapend met de museumjaarkaarten de binnenstad in, precies op tijd want de regen had zich toch weer oostelijk uitgebreid.
Een museum bezoek je met een andere wandelsnelheid dan een bos, en omgekeerd. Na een half uurtje slenteren en stilstaan en kijken naar figuratieve schilderijen die noch abstract noch conceptueel waren met een nieuwsgierigmakend, ongrijpbaar karakter van verhaallijnen, ging ik even uitpuffen op een bankje met zicht op zo'n mythisch en tegelijk intens realistisch werkstuk.
Er kwamen twee dames met woeste haardossen de zaal binnen die de jaren zeventig van de vorige eeuw heftig beleefd hadden en sindsdien dezelfde garderobe behouden hadden. Ze namen zonder gêne positie in tussen mij en een schilderij van drie bij vier meter. Een van de twee zette haar handen in de zij en vroeg haar vriendin op een iets te luide toon die duidelijk geen tegenspraak duldde: "Zo, en wat vind jij hier nou van?" Op basis van de toon, de woordkeus en de zinsbouw dacht ik dat zij er helemaal niets aan vond. Haar vriendin had het geheel kennelijk ook zo ingeschat en antwoordde op voorzichtige toon "ik weet niet of ik bestand ben tegen zoveel indrukken." Ik keek ook nog eens naar het kunstwerk en kon me wel wat bij haar reactie indenken. "Het is briljant, briljant!," riep de eerste uit. "Briljant!"
Toen ze de zaal uit waren keek ik nog eens goed naar het werk, vertwijfeld over de effecten van zowel kunst als communicatie.
Column Erik Ranzijn: Muizen
Op donderdagavond repeteren we met onze band, die uit elf muzikanten bestaat, waarvan zes saxofonisten. Over het algemeen spelen we zeker niet onaardig, ...
Column Erik Ranzijn: Domineestenen
De frisse lucht en de iets koelere temperatuur kondigden onmiskenbaar het einde van de zomer en het begin van de herfst aan. De bladeren aan de bomen ...
Column Erik Ranzijn: Buffetkast
In de keuken van ons nieuwe buitenverblijf staat een buffetkast die niet alleen lomp is, maar ook nog eens onhandig. De planken staan onzinnig ver uit ...
Column Erik Ranzijn: Koplamp
Vlak nadat mijn auto door de keurmeester van de Algemene Periodieke Keuring een stempel van goed gedrag had verkregen, begon mijn linkerkoplamp ...
Column Erik Ranzijn: Herkenning
Vorig jaar pakte mijn wintersportvakantie verkeerd uit. Tijdens een van de eerste afdalingen vloog ik uit de bocht en vond mijn knie dat de vakantie toen ...
Column Erik Ranzijn: Stoptober
Toen ik 's ochtends vanuit mijn warme bed de keuken inliep, maakte de kou mij in één klap wakker. Onze centrale verwarming is uitgerust met een ...
Column Erik Ranzijn: Marcelp
Ik woon op een van de Westelijke Eilanden in Amsterdam. Dit zijn kunstmatige eilanden die in de zeventiende eeuw zijn aangelegd in een hoekje van het IJ. ...
Column Erik Ranzijn: Kabouters
De sluiting van de winkels had lang geleken. Velen, waaronder ik, waren blij dat we weer 'gewoon' konden winkelen, hoewel ik mijn bezoekjes aan de ...
Column Erik Ranzijn: Kniebuigingen
We gingen weer. Het was vier jaar geleden dat Hannah en ik op wintersport waren geweest, dus we moesten ons terdege voorbereiden op een week intensief ...
Column Erik Ranzijn: Onguur
Na een aantal dagen met prachtig lenteweer zorgde een noordelijke luchtstroom voor de aanvoer van koude lucht vanuit Scandinavië. Bomen en struiken ...