Column Erik Ranzijn: Briljante kunst

De weerman op het journaal bleek over cruciale informatie te beschikken die hij best met de kijkers wilde delen. De volgende dag zou het vooral regenen in het westen van het land, maar meer oostelijk zou de zon regelmatig door de wolken komen. Wij besloten de hoofdstad te ontvluchten en een bosrijk gebied in het drogere deel van het land op te zoeken om daar te gaan wandelen, en we zouden daar dan ook meteen een museumbezoekje aan koppelen.
De volgende morgen vertrokken we met ferme wandelschoenen en voor de zekerheid ook nog regenjassen richting het door de deskundige aanbevolen gebied. En inderdaad, hoe oostelijker we kwamen hoe droger het werd. Ergens op de Noord-Veluwe streken we neer en wandelden we achter een uitgelaten hond aan die alle opgespaarde energie van de afgelopen week tot ontlading liet komen.
De weergoden waren ons goedgezind geweest en de stemming zat er goed in. Nu we toch hier waren konden we ook wel doorrijden naar het museum dat ons sinds een eerder bezoek regelmatig op de hoogte brengt van hun exposities. De hond heeft helemaal niets met kunst en zou er ongetwijfeld geen enkel bezwaar tegen hebben om enige tijd alleen in de auto weer op adem te komen. We lieten voertuig en huisdier achter in een overdekte parkeergarage en trokken gewapend met de museumjaarkaarten de binnenstad in, precies op tijd want de regen had zich toch weer oostelijk uitgebreid.
Een museum bezoek je met een andere wandelsnelheid dan een bos, en omgekeerd. Na een half uurtje slenteren en stilstaan en kijken naar figuratieve schilderijen die noch abstract noch conceptueel waren met een nieuwsgierigmakend, ongrijpbaar karakter van verhaallijnen, ging ik even uitpuffen op een bankje met zicht op zo'n mythisch en tegelijk intens realistisch werkstuk.
Er kwamen twee dames met woeste haardossen de zaal binnen die de jaren zeventig van de vorige eeuw heftig beleefd hadden en sindsdien dezelfde garderobe behouden hadden. Ze namen zonder gêne positie in tussen mij en een schilderij van drie bij vier meter. Een van de twee zette haar handen in de zij en vroeg haar vriendin op een iets te luide toon die duidelijk geen tegenspraak duldde: "Zo, en wat vind jij hier nou van?" Op basis van de toon, de woordkeus en de zinsbouw dacht ik dat zij er helemaal niets aan vond. Haar vriendin had het geheel kennelijk ook zo ingeschat en antwoordde op voorzichtige toon "ik weet niet of ik bestand ben tegen zoveel indrukken." Ik keek ook nog eens naar het kunstwerk en kon me wel wat bij haar reactie indenken. "Het is briljant, briljant!," riep de eerste uit. "Briljant!"
Toen ze de zaal uit waren keek ik nog eens goed naar het werk, vertwijfeld over de effecten van zowel kunst als communicatie.

Labels: