DT News - Netherlands - Column Reinier van de Vrie: De boel de boel

Search Dental Tribune

Column Reinier van de Vrie: De boel de boel

Foto: (Canva/AndreyPopov)
Reinier van de Vrie

Reinier van de Vrie

di. 6 december 2022

Bewaar

In het begin van tweede klas op de basisschool liet ik het er volledig bij zitten. Over een paar weken zou ik toch gaan verhuizen van een dorp naar een nieuwe polder. Waarom me dan nog inspannen voor die akelige, knorrige meester, bijgenaamd meester pinguïn.

Wie kent af en toe niet de neiging om de boel de boel te laten? De calvinistische arbeidsmoraal weerhoudt de meesten van ons om het helemaal mis te laten lopen. Zo niet tandarts Pol Verholst, de hoofdpersoon van In weerwil van woorden van Dimitri Verhulst. Uit ‘postvrees’ besluit die op een dag zijn post niet meer te openen. Net als zijn vader was Pol liever postbode geworden, maar dat liep anders. Zijn vader was nog zo’n ouderwetse postbode voor wie de borrels bij de postontvangers tot de belangrijkste secundaire voorwaarden behoorden. Dat ging goed tot hij met de fiets viel, zijn kunstgebit brak, een deel inslikte en stikte. “Zo worden zonen tandarts,” was de wat merkwaardige verklaring van Pol voor zijn beroepskeuze. In ‘opperste lamlendigheid’ bracht hij zijn studietijd door. Hij kwam moeilijk aan de bak, omdat de ‘wereld niet klaar was voor een tandarts met een lelijk eigen snijklavier’. Zo werd hij forensisch tandheelkundige, omdat lijken niet maalden om iemand met een ‘mottige mombakkes.’
Na vier jaar begon hij dan toch een eigen praktijk in zijn vroegere dorp. Hij kreeg de ongeluksvogels die pasten bij zijn eigen gebit. Dus niet ‘de overdreven goede poetsers en de spiegelpaleisbewoners, maar mensen die hun rekeningen niet konden betalen en daarvan krampachtig en gestrest werden, met hypertrofische kauwspieren en kaakgewrichtsklachten tot gevolg.’ De geur van armoe in de wachtkamer. “Sommigen moesten kiezen: geen eten in de kast, of geen tanden om te kunnen kauwen op het eten dat er in dat geval toch was.” Uit mededogen behandelde hij die havelozen vaak kosteloos. Daarbij kwam dat boekhouden en verzekeringen niets voor hem waren. Post bleef dus ongeopend. De nekslag kwam toen hij bij mevrouw Morel ‘een tomatenplantje’ verwijderde tijdens een endo. Dat was niet de bedoeling. Mevrouw klaagde hem juridisch aan. Het vonnis moest vast ergens in een van de enveloppen zitten. Vier maanden duurde het uiteindelijk voordat Pol in een ‘morsdood’ huis zat.
Voor het geval u ook de boel de boel wilt laten, denk ik niet dat u het in een moderne praktijk zo lang zal volhouden.

Reinier van de Vrie is freelance tandheelkundig journalist en tekstschrijver en vanaf 2020 hoofdredacteur van Dental Tribune Nederland. Contact:  vrie@dental-tribune.nl.

advertisement
advertisement