Column Reinier van de Vrie: Geur van dode muis

Geuren zijn heel dwingend en kunnen herinneringen van lang geleden weer bovenhalen. Een natte leren fietstas brengt mij bijvoorbeeld terug in mijn vroegste jeugd. Als we mijn vader een eindje tegemoet gingen voor het – warme – middagmaal en ik bij hem achterop mocht met de voeten in geurende fietstassen. Ook kan ik me nog goed voor de neus halen hoe het rook als ik net na hem naar het toilet moest waar hij onder het genot van een sigaret na het middageten er eens op zijn gemak bij was gaan zitten.

Een tandartspraktijk heeft voor veel patiënten ook een speciale, vaak wat weeïge geur. Maar patiënten nemen natuurlijk ook hun geuren mee. Wat te denken bijvoorbeeld van een kok uit de Balkan die uit zijn poriën naar de knoflook meurt. Of van de – oudere – dames die hun eigen lichaamsgeur willen verbloemen met parfum of eau de cologne. Die ruik je vanuit Keulen aankomen. Ook op mannen met een stevige aftershave zit je meestal niet te wachten. Dan misschien nog liever het puberzweet van de jongeren die hard moesten fietsen om net te laat binnen te komen. En je zit waarschijnlijk ook niet te wachten op een patiënt met hetzelfde geurtje als je partner.

En dan moet u zelf ook nog lekker okselfris de dag zien door te komen, niet altijd eenvoudig, zeker niet op een hete zomerdag.

In een slechte geur valt niet te leven. Die dode muis is onder een plint gevonden. Er is flink gelucht en gesprayd. Er is dus weer plek voor een nieuwe bewoner, al mag die van mij ook wegblijven.

Reinier van de Vrie is freelance tandheelkundig journalist en tekstschrijver en hoofdredacteur van Dental Tribune Nederland. Contact:  vrie@dental-tribune.nl.

Tags: