Tandarts kampt met slecht imago in speelfilms

In een derde tot de helft van de gevallen kampt de tandarts met een negatieve portrettering in films. “De positieve held die minder bedeelden helpt, zien we veel minder,” vertelt Voorbraak. De net-afgestudeerde tandarts stelt ook dat er sprake is van een statistische toename van het aantal bloederige ingrepen. Het aantal krijsende patiënten lijkt daarentegen te dalen.

De tandarts wordt vaak geportretteerd als een blanke man. “Meer dan driekwart van de studenten op de tandartsacademie is vrouw, maar dat zie je weinig terug in films,” stelt Voorbraak. Daarnaast loopt de tandarts in speelfilms vaak achter qua techniek, is hij onhygiënisch en komt hij onprofessioneel over.

De geschiedenis van tandartsen in films begon rustig, stelt Brand. “Rond het jaar 1940 was de tandarts heel neutraal.” Het kantelpunt wordt gevonden in de film Marathon Man uit 1976, waar een nazi-tandarts een PhD-geschiedenisstudent martelt. De student, gespeeld door Dustin Hoffman, overleeft de martelpraktijken wel, maar vanaf dan wordt de portrettering grimmiger. “Daarna krijg je films waarin patiënten worden vermoord en het tandartsbezoek niet meer overleven,” concludeert Brand.

“Uit onderzoek blijkt dat veel mensen simpelweg bang zijn voor het tandartsbezoek,” vertelt Voorbraak. “Maar of patiënten door dit slechte imago ook daadwerkelijk angstiger zijn geworden, is niet één op één aan te tonen.” Worden mensen banger voor de tandarts door deze films of wordt de tandarts slecht afgebeeld, omdat er toch al angst heerst? Dit lijkt een kip-ei-theorie.

(bron: NPO Radio 1)

Labels: