Column Stephan Tjiook: Respect

Hoewel haar verkoudheid gelukkig lijkt mee te vallen, raakt het me als vader toch behoorlijk dat m’n kleine mensje het moeilijk heeft. Enerzijds is ze kwetsbaar, anderzijds zo sterk en nog steeds zo vrolijk. Hetgeen me doet denken aan mijn eigen vader, die toen we jonger waren vaak zei dat hij met mij en m’n broertje meeleefde wanneer we ziek waren. En aan de keer dat ik op het dieptepunt van mijn leven zat en hij maar één wens had: dat ik weer beter zou worden. Hij omschreef het als: ‘God, u mag alles van mij hebben, als mijn zoon maar weer beter wordt.’ Die gebeden lijken verhoord te zijn. Met als een van de mooiste uitkomsten dat hij nu een trotse en blije opa is, samen met een nog trotsere oma.

Inmiddels snap ik wat m’n vader voelde. Wanneer ik zie dat kleine Cathy het moeilijk heeft, heb ik maar één wens: dat ze snel weer beter wordt. Je zou bijna kunnen zeggen dat op zo’n moment de rest me gestolen kan worden.

Ik mag natuurlijk niet klagen, wanneer ik het afzet tegen het grote leed dat zich in de wereld afspeelt. De slachtoffers in Oekraïne en Gaza, en natuurlijk ook op alle andere plekken die niet zo breed in de media uitgemeten worden. De gezinnen die iedere stuiver moeten omdraaien. Of de mensen die de zorg op zich hebben genomen voor een zwaar gehandicapt kind. Daar kan ik alleen maar respect voor hebben.

Ik voel me dan ook gezegend. Dat ik als tandarts een prachtig beroep mag uitoefenen, dat de vrijheid geeft om ook aan andere projecten te werken. En zoals ik me laatst bedacht op de fiets, dat ik gelukkig ben op het moment dat ik weer nieuwe dingen ontdek of leer. Dat zich onverwachtse verrassingen voordoen. Dat dingen lopen zoals je vooraf plant. Of dat je de liefde voelt van je kind, partner en naasten.

Zoals de piramide van Maslow beschrijft als we het hebben over de behoeftes van de mens. Allereerst moeten we fysiek in orde zijn. Daarna moeten we ons veilig voelen en over zekerheid beschikken. Vervolgens willen we sociaal contact. En uiteindelijk ook erkenning en waardering. Ten slotte volgt de zelfontplooiing.

Je kunt pas aan zelfontplooiing doen als dat de behoeftes daaronder in balans zijn. En je kunt pas goed voor een ander zorgen als je zelf in orde bent. Daarmee vind ik dat wanneer ik goed voor mezelf zorg, ik daarmee indirect ook goed voor Cathy zorg. Want ze heeft er niets aan wanneer papa niet in orde is. Daarbij ook in acht nemend dat we niet kapot gaan door te hard werken, maar juist door te weinig rusten. Alles in het leven is balans. En niet te vergeten: kinderen doen niet wat hun ouders zeggen, maar wat hun ouders doen.

Dus een note to self: zorg goed voor jezelf en wees een voorbeeld en inspiratie voor anderen. Hoe? Door vooral jezelf te zijn en te blijven, voldoende rust te nemen en respect te hebben voor je medemens.

Stephan Tjiook is tandarts, coach & founder van DNTSTRY University: dé social learning community voor young professionals. Versnel jouw ontwikkeling als tandarts met onze maandelijkse masterclasses. Meer informatie: dntstryuniversity.com

Labels: