“Tandheelkunde doet het goed, maar toon het ook aan”

Bruers geeft aan dat er veel tandheelkundig onderzoek wordt gedaan in onderzoeksklinieken en in laboratoria naar bijvoorbeeld de sterkte van materialen en de werking van bacteriën, maar dat er relatief weinig onderzoek is naar behandelingen in praktijken. Zijn leerstoel is dan ook ingesteld om dat soort onderzoek te stimuleren.

Hij constateert dat dit onderzoek niet zo eenvoudig is, omdat de tandheelkunde niet uitblinkt in een heel uitvoerige vastlegging van het klinische proces met patiënten. In de huisartsenzorg en ziekenhuiszorg wordt hierover meer vastgelegd. “Het is dan ook lastig om te beoordelen welke bijdrage bijvoorbeeld preventie en restauratieve ingrepen leveren aan de mondgezondheid, zeker als je niet weet wat het probleem is van die patiënt,” zegt Bruers. Hij is daarom blij met het databestand van Fresh Tandartsen verder onderzoek te kunnen doen, omdat er van een groot aantal praktijken gegevens op een toegankelijke manier beschikbaar zijn.

Periodieke controles

Bruers zou bijvoorbeeld willen nagaan hoe goed het Nederlandse systeem van periodieke controles daadwerkelijk uitpakt voor de mondgezondheid van de Nederlandse bevolking. Bij een periodieke controle is de verwachting dat er relatief weinig pijnklachten door cariës zijn. Vervolgens kan worden nagegaan hoeveel pijnklachten er in de verschillende praktijken toch nog zijn, waardoor er een indruk ontstaat van hoe goed die controles worden gedaan. Verschilt dat in praktijken? Blijven er pijnklachten komen? Hoe verschilt het per patiëntengroep? Bruers: “De tandheelkunde doet het op zich goed, maar is onvoldoende in staat om te laten zien welke resultaten er worden geboekt. Ga meer vastleggen en breng het naar buiten. Dat dient uiteindelijk de kwaliteit van zorg en daarmee de mondgezondheid.”

Interessant vindt hij ook om na te gaan wat je met een preventieprogramma als ‘Gewoon Gaaf!’ kunt bereiken. Leidt dat na een aantal jaren inderdaad tot minder cariës bij jonge kinderen?

Daarnaast wil Bruers meer onderzoek in praktijken doen naar de overleving van gebitselementen na een wortelkanaalbehandeling of de levensduur van gelegde vullingen. Om zo te laten zien wat er in de algemene tandartspraktijk wordt bereikt. Ook wil Bruers nagaan in hoeverre praktijkrichtlijnen, waarvan er steeds meer komen, betere zorg oplevert.

Verschillende software

Bruers zou voor het onderzoek ook over gegevens voor diagnostiek en indicaties willen beschikken. Dat soort data zijn moeilijk te vergelijken tussen praktijken, omdat ze vaak op allerlei verschillende manieren worden bijgehouden. Dit komt doordat praktijken met verschillende softwarepakketten werken, maar ook omdat binnen de mondzorg weinig afspraken zijn gemaakt hoe de diagnostiek kan worden vastgelegd.

Hij zou het geen goede zaak vinden om de gegevens te gebruiken voor alleen financiële doeleinden. “Spiegelinformatie die verzekeraars leveren kan bijvoorbeeld een stimulans zijn om meer behandelingen te gaan doen, bijvoorbeeld meer tandsteen verwijderen, omdat je als praktijk onder het gemiddelde zit en die verrichting kennelijk best omhoog kan.” Bruers kan zich wel vinden in de patient journey die Fresh Tandartsen voor ogen heeft, waarin de uitgevoerde behandelingen worden bezien in relatie tot betere mondzorg voor patiënten.

Uniform registreren

Bruers zou een uniform registratiesysteem voor diagnostiek en indicaties heel wenselijk vinden, maar denkt dat het heel lastig te realiseren is in de tandheelkunde. ”In de VS is een systeem ontwikkeld met meer dan duizend diagnostiekcodes. In de algemene praktijk worden er daar misschien enkele honderden van gebruikt, maar dat is nog heel veel. Daar maak je tandartsen niet blij mee. Dus dan moet je iets anders bedenken. Diagnostiek in de tandheelkunde is bovendien niet zo eenduidig. Dezelfde röntgenfoto’s kunnen bijvoorbeeld verschillend worden beoordeeld. En dan heb je ook nog eens de patiëntfactor. Tandartsen weten dat sommige patiënten een bepaalde behandeling toch niet gaan doen of preventieve instructies niet opvolgen. Daar houden ze – bewust of onbewust – rekening mee met hun indicatie. Dat is terecht, maar maakt het ook complex.”

Het is dus lastig, maar desondanks hoopt Bruers dat praktijken in de toekomst meer vastleggen over diagnoses en indicaties. “Dat wat je doet wil je kunnen relateren aan wat nodig is aan zorg. Uiteindelijk gaat het toch om doelmatige zorg, dat wil zeggen de best mogelijk zorg tegen de meest redelijke kosten.”

Toon aan

Waar moet data-analyse volgens Bruers toe leiden? “Die moet gerelateerd zijn aan een duidelijke vraagstelling. Wat gebeurt er en waarom? En levert dat kwaliteit van zorg op, hoe die dan ook wordt gedefinieerd? Dan krijg je zicht op de resultaten. In Nederland gaan heel veel mensen trouw voor controle naar de tandarts, maar er zijn waarschijnlijk weinig tandartsen die kunnen aangeven of hun patiëntenpopulatie daardoor gezonder is geworden of misschien wel achteruit is gegaan. Toon het aan en zoek naar verbetering daar waar dat nodig is.”

 

Labels: