Column Erik Ranzijn: Lichte Lunch

De boulevard langs het strand was een aaneenschakeling van restaurants van zeer verschillende uitstraling. We vonden dat we, doordat we onszelf op de proef hadden gesteld met een beklimming van het hoog gelegen historische centrum, een beloning hadden verdiend. We lieten de gelegenheden met plastic stoeltjes en formica tafeltjes links liggen, en kozen voor Ristorante da Luigi met tafellakens en stoffen servetten. De clientèle was bijna zonder uitzondering smaakvol Italiaans gekleed, hoewel aan een tafeltje in een hoekje een stel zat dat net als wij lichtjes uit het patroon viel. De man was een enorme kleerkast wiens polo strak om zijn gespierde torso zat. Zijn armen met de omvang van mijn bovenbenen waren volledig getatoeëerd en een groot gouden horloge sierde zijn pols. Ik verbeeldde mij dat hij in de ‘protection-business’ zat en hier een bruine enveloppe kwam ophalen. Het leek erop dat hij een belangrijk deel van zijn verdiensten in de siliconen van zijn vrouw had geïnvesteerd. Haar lippen waren zo strak opgespoten dat ze nauwelijks een hap van haar fritto misto naar binnen kon werken. Maar misschien zegt deze bespiegeling meer over mijn filmkeuze op Netflix.

Na de espresso met limoncello wilden de anderen nog even over het strand lopen en een plons in de Adriatico nemen. Ik zou met onze poolhond een plekje in de schaduw zoeken. Vlakbij de geparkeerde auto was een parkje met bomen en bankjes. De hond nestelde zich op het koele gras onder de bank en ik haalde mijn telefoon tevoorschijn om eens het nieuws uit het vaderland tot me te nemen. Een oud tandeloos mannetje ging naast me zitten en knoopte een gesprekje met me aan nadat ik hem, naar mijn beleving accentloos, buongiorno had gewenst. Na een paar zinnen zijnerzijds zei ik hem in mijn beste Italiaans dat ik geen Italiaans sprak. Dit weerhield hem er niet van verder te praten. Beleefd als ik ben reageerde ik alsof ik hem begreep door te knikken, instemmende geluiden te maken, si si te zeggen zo nu en dan, en af en toe en woord dat mij van belang leek te herhalen.

Er stopte een echtpaar op elektrische fietsen van Nederlandsch fabricaat. Man en vrouw droegen een outfit die ongetwijfeld de goedkeuring van de wielrijdersbond kon wegdragen: functioneel en bijna modieus. Ze gingen met een pakje boterhammen uit de fietstas op het bankje naast ons zitten. De oude man zette na een korte onderbreking zijn gesprek met mij voort, waarop ik de reeds eerder succesvol gebleken strategie toepaste.

“Dan ben je op vakantie hè schat,” zei de vrouw gelukzalig tegen haar man, “als je die Italianen met elkaar hoort kwetteren.” Ik besloot mijn reisgezelschap tegemoet te lopen. Ik wilde het echtpaar niet teleurstellen en zei nog wel ‘arriverderci signor, viene cane.’

Erik Ranzijn is psycholoog en oprichter van Roovos Organisatieontwikkeling. Hij traint en begeleidt tandartsen en tandartspraktijken op het gebied van organisatie en professionalisering. Contact: erik@roovos.nl.

Tags: