Toen ik 's ochtends vanuit mijn warme bed de keuken inliep, maakte de kou mij in één klap wakker. Onze centrale verwarming is uitgerust met een klokthermostaat en volgens het daarin opgeslagen programma zou het nu in huis behaaglijk warm moeten zijn. Quod non. Ik kan niet helder denken en/of daadkrachtig handelen als ik niet eerst koffie heb gehad. Het vaste ochtendritueel moest gevolgd worden, anders is het immers geen ritueel. Dus na de koffie, het bakje fruit met muesli en yoghurt en de hoogtepunten uit de papieren ochtendkrant was ik klaar voor een exercitie systematisch probleemoplossen.
Al vrij snel werd duidelijk dat de thermostaat die het allemaal zo netjes zou moeten regelen de geest had gegeven. Het display presenteerde geen informatie en geen enkel knopje was verlicht. Omdat ik de ketel stand-alone kon laten draaien en de warmwatervoorziening geen kuren vertoonde, was de diagnose helder. De thermostaat was stuk. Ik belde het installatiebureau en vernam tot mijn ontzetting dat een nieuwe thermostaat, geschikt voor deze ketel, een paar honderd euro zou moeten kosten. Daar moest ik dus even over nadenken, want de ketel zelf had ook al een aardige leeftijd bereikt en het vervangen van zowel de ketel als de thermostaat was wellicht een verstandiger besluit.
Tot mijn grote vreugde vond ik op Marktplaats een exemplaar dat volgens de aanbieder 'z.g.a.n'. was. Als ik wilde kon ik het apparaat direct ophalen op een adres in Amsterdam-Noord voor het vriendelijke bedrag van € 50. Ik liet er geen gras over groeien, fietste naar de pont en belde een tijdje later aan bij een fantasieloze flat met twaalf etages. "Ik kom voor de thermostaat," riep ik door de intercom. "Welke thermostaat?," vroeg iemand via diezelfde intercom, ergens vanuit het gebouw. Even vreesde ik dat ik het huisnummer niet goed had onthouden of, erger nog, het slachtoffer was van een flauwe grap, maar uit de intercom klonk nu een mannenstem die aankondigde naar beneden te komen.
Samen liepen we naar een van de garageboxen onder de flat. Langs de muren stonden allemaal stellingkasten met kratjes. "Voor welke thermostaat kwam je ook alweer?" Hij pakte het gewenste type. "Doet het gegarandeerd." Hij vertelde me dat hij bij een installatiebedrijf werkte en dat als ze ergens cv-installaties vervingen, hij de oude spullen meenam om de bruikbare onderdelen te verkopen of te gebruiken als hij ergens wat bijkluste. Dit was voor hem best een drukke tijd, want al die oude ketels die de hele zomer niet gedraaid hadden begaven het in oktober, als ze ineens weer belast werden. Ook een vorm van stoptober dus.
Met mijn nieuwe aanwinst keerde ik weer terug. Op de pont van Noord naar het centrum stopte er al pruttelend een rode Canta naast me. Er zat geen bejaarde in of iemand die slecht ter been was, maar twee jonge jongens die alle stereotypen bevestigden: hoodies, witte baseball petjes en een enorme hond achterin met indrukwekkende kaken. Hoewel roken aan boord streng verboden was, staken ze een verse joint op. Voor hen was het inmiddels blowvember.
Erik Ranzijn is psycholoog en oprichter van Roovos Organisatieontwikkeling. Hij traint en begeleidt tandartsen en tandartspraktijken op het gebied van organisatie en professionalisering. Contact: erik@roovos.nl.
Column Erik Ranzijn: Muizen
Op donderdagavond repeteren we met onze band, die uit elf muzikanten bestaat, waarvan zes saxofonisten. Over het algemeen spelen we zeker niet onaardig, ...
Column Erik Ranzijn: Domineestenen
De frisse lucht en de iets koelere temperatuur kondigden onmiskenbaar het einde van de zomer en het begin van de herfst aan. De bladeren aan de bomen ...
Column Erik Ranzijn: Buffetkast
In de keuken van ons nieuwe buitenverblijf staat een buffetkast die niet alleen lomp is, maar ook nog eens onhandig. De planken staan onzinnig ver uit ...
Column Erik Ranzijn: Koplamp
Vlak nadat mijn auto door de keurmeester van de Algemene Periodieke Keuring een stempel van goed gedrag had verkregen, begon mijn linkerkoplamp ...
Column Erik Ranzijn: Herkenning
Vorig jaar pakte mijn wintersportvakantie verkeerd uit. Tijdens een van de eerste afdalingen vloog ik uit de bocht en vond mijn knie dat de vakantie toen ...
Column Erik Ranzijn: Bescheiden
Mijn vriend B. en ik hebben dezelfde gewoonte om op de derde donderdag van de maand rode wijn te gaan drinken. Dat doen we in hetzelfde bruine café, en dan...
Column Erik Ranzijn: Briljante kunst
De herfst was in alle hevigheid losgebarsten en zware, bijna ononderbroken regenbuien teisterden het land. Omdat we een hond hebben moeten we desondanks met...
Column Erik Ranzijn: Marcelp
Ik woon op een van de Westelijke Eilanden in Amsterdam. Dit zijn kunstmatige eilanden die in de zeventiende eeuw zijn aangelegd in een hoekje van het IJ. ...
Column Erik Ranzijn: Kabouters
De sluiting van de winkels had lang geleken. Velen, waaronder ik, waren blij dat we weer 'gewoon' konden winkelen, hoewel ik mijn bezoekjes aan de ...
Column Erik Ranzijn: Kniebuigingen
We gingen weer. Het was vier jaar geleden dat Hannah en ik op wintersport waren geweest, dus we moesten ons terdege voorbereiden op een week intensief ...