Column Erik Ranzijn: Bescheiden

Op de hoek van de bar zitten altijd twee mannen met eveneens hun gewoontes. Al die jaren dat we komen zitten Friso en Willem op hun hoekje. Friso is een gewezen taxichauffeur die volgens eigen zeggen geruime tijd geleden arbeidsongeschikt is geraakt. De vele jaren van deelname aan het Amsterdamse verkeer hadden hun tol geëist en hij kon de spanning niet meer aan. Volgens zijn medestamgast Willem heeft Friso zijn rijbewijs ooit laten verlopen, en toen hij daar bij een verkeerscontrole fijntjes op werd gewezen, heeft hij nooit meer de moeite genomen om het te verlengen en maakte hij de carrièreswitch naar professioneel cafébezoeker. Hoe het ook zit, in het belang van alle overige verkeersdeelnemers is het een hele geruststelling dat Friso niet meer actief aan het verkeer deelneemt.

Willem is een lange spichtige man met slanke handen en pianistenvingers. Hij doet iets met elektra, maar het fijne daarvan is me volstrekt onduidelijk. Hij houdt soms lange en ingewikkelde monologen tegen Friso die doorspekt zijn met jargon. Het gaat er dan over hoe hij een bepaald probleem tegen kwam, en hoe hij dat vraagstuk dan oploste. Friso, die door zijn jaren als chauffeur gepokt en gemazeld is in het onderhouden van smalltalk wekt de suggestie het betoog te kunnen volgen door af en toe begrip te tonen: zo zo', 'o ja joh?', ‘je meent het!’, 'hoe is het mogelijk’. Soms overspeelt hij zijn hand en vraagt hij “en hoeveel volt was dat nou?” Dan zegt Willem alleen maar “micro-ampère” en gaat hij weer door. De barkeeper, die zijn pappenheimers wel kent, verwisselt zonder expliciete opdracht regelmatig de lege glazen voor volle, en valt op zo'n moment Willem bij door Friso licht vermanend aan te kijken en ook ”micro-ampère” te zeggen.

Ook deze donderdag was het raak. B. en ik kwamen binnen in een vrijwel lege kroeg. Geheel volgens de verwachting en de traditie zaten Friso en Willem op hun hoekje en stond de kastelein glazen te poetsen. Willem rondde net zijn traditionele succesverhaal af terwijl Friso met zijn vlakke hand een klap op de bar gaf. “Ongelofelijk,”' zei hij met ongespeelde bewondering in zijn stem. “Ja,” zei Willem, ”ik ben een groot elektricien, maar laat me er niet op voorstaan.” Even was iedereen stil. Ook B. en ik. Willem leegde in één teug zijn bierglas, en vervolgde binnensmonds: “Soms verbaas ik me over mijn eigen bescheidenheid.”

Labels: