Column Erik Ranzijn: Onguur

Het ongeluk komt zelden alleen. De dichtstbijzijnde automaat was 'out of order' en met mijn kraag omhoog liep ik verder de stad in naar de volgende. Ik zou verwachten dat onder deze weersomstandigheden iedereen lekker binnen zou blijven, maar er stond zowaar een kleine rij voor de machine. Ik sloot aan achter twee jonge vrouwen die elk een coffee-to-gobeker in de hand hielden. Eentje droeg een dikke, witte gewatteerde jas met capuchon. Het leek net of ze een dekbed had aangetrokken. De ander had een dunne plastic, maar zeer modieuze regenjas aan, en stond heen en weer te hupsen om het enigszins warm te krijgen. Ze was duidelijk overvallen door de plotselinge daling van de temperatuur.

“Ik had natuurlijk mijn mond moeten houden,” zei het Dekbed, “maar hoe kon ik nou weten dat ze achter me stond.” De Regenjas zei niets, maar nipte van haar koffiebeker die ze met beide handen omklemde. “Maar het is wel zo,” vervolgde het Dekbed alsof ze niet alleen haar vriendin maar ook zichzelf moest overtuigen. “Hij bleef alleen maar slapen omdat hij te laat was voor de avondklok, er is echt niets gebeurd verder, echt niet.” Het Dekbed maakte er kennelijk een gewoonte van zich niet te bekommeren om wie ze achter zich had staan en maakte mij onbedoeld deelgenoot van haar mogelijke faux pas.

Hoewel ik niemand bij me had om vertrouwelijkheden mee te delen keek ik toch even om, om te zien wie er inmiddels achter mij stond. Op minder dan anderhalve meter stond een grote, stevige man, geheel in het zwart gekleed met een zonnebril op en ook een capuchon. Die zonnebril was een wonderlijk attribuut gezien het weerbeeld. Ik zou straks goed het toetsenbordje afschermen bij het intypen van mijn pincode met zo'n onguur type achter me. Wel gek, het weer was guur en die man was onguur. Als het weer beter zou worden zou ik niet zeggen dat het dan onguur weer was geworden, en als er een keurige man achter me had gestaan had ik hem niet als guur bestempeld. De Nederlandse taal kent toch vele inconsistenties.

De vriendinnen waren aan de beurt. Het Dekbed gaf haar beker aan de Regenjas, trok haar dunne lederen handschoenen uit en propte ze in haar zak. Er viel er eentje op de grond. De man achter me stapte naar voren, raapte de handschoen op en gaf hem aan haar. “Alstublieft, mevrouw,” sprak hij met een onverwacht beschaafde stem.

Ik moet toch eens wat aan mijn vooroordelen doen.

Erik Ranzijn is psycholoog en oprichter van Roovos Organisatieontwikkeling. Hij traint en begeleidt tandartsen en tandartspraktijken op het gebied van organisatie en professionalisering. Contact: erk@roovos.nl.

Tags: