Leren van tegenslagen in endodontologie

Onder tandartsen is perfectionisme gemeengoed. Veel van ons streven een leven lang naar excellentie, en wanneer fouten zich voordoen – en dat doen ze onvermijdelijk – veranderen we in een struisvogel: we verstoppen ons hoofd in het spreekwoordelijke zand, hopend dat het probleem vanzelf weggaat. De keuze om niet stil te staan bij mislukkingen zorgt er echter voor dat ze zullen blijven gebeuren, en het maken van deze beslissing betekent ook automatisch het verlies van wat ouders graag “een leermoment” noemen.

Bedrijven werken er onvermoeid aan om fouten en mislukkingen op voorhand te voorzien, in de hoop dat ze problemen kunnen vermijden en - in het geval dat fouten zich toch voordoen – kunnen leren hoe ze het beter kunnen doen in de toekomst. Dr. Abraham Wald, een Hongaarse wiskundige, hield rekening met de zogenaamde survivorship bias (het focussen op successen en het negeren van mislukkingen) toen hij tijdens de Tweede Wereldoorlog een berekening maakte om het verlies van bommenwerpers te minimaliseren. Bij de terugkeer van de door kogelgaten vergeven vliegtuigen was de eerste ingeving om de vliegtuigen te versterken op de plekken waar zichtbaar was dat de granaatscherven het meest schade hadden aangericht. Wald dacht daar anders over. Hij beargumenteerde direct dat deze vliegtuigen ondanks de schade veilig terugkeerden, en dat het dus het beste was om de vliegtuigen te versterken tussen deze meest geraakte gebieden, omdat dát was waar de vliegtuigen die niet terug waren gekeerd fataal beschadigd waren geraakt. Het is om deze reden cruciaal dat we onze mislukkingen - net zoals we dat bij onze successen doen - met een open geest en met enthousiasme delen, zodat we allemaal kunnen leren hoe we onze patiënten nog beter kunnen dienen. Beeld je een Instagrampagina in die volledig gewijd is aan mislukte behandelingen! Het is waarschijnlijk lastig om te posten, maar: de lessen die eruit kunnen worden geleerd!

Als gevolg van de aard van ons werk delen we informatie niet zo vaak als zou moeten. Clinici in ziekenhuizen zijn verplicht om hun fouten te delen in morbiditeits- en mortaliteitsbesprekingen om ervoor te zorgen dat deze fouten, naar hun beste kunnen, nooit meer gebeuren. Tandartsen daarentegen werken vaak afgezonderd, zwoegend in hun eigen klinieken, zonder het voordeel van regelmatige interactie met collega's in een safe space waar ego's geen rol spelen en de beste patiëntenzorg voorop staat. Ik prijs mijzelf gelukkig dat ik deel uitmaak van een groot netwerk van clinici met toegewijde ondersteuningsteams die regelmatig studieclubs organiseren om mislukkingen openlijk te bespreken, zodat we de behandeling objectief kunnen ontleden in verschillende componenten, in een poging om de bron van het probleem te vinden.

We moeten de lens waardoor we mislukkingen bekijken bijstellen. Mislukkingen zijn pijnlijk, maar met een focus op educatie en wederzijdse collegiale steun, kunnen we dankzij nederlagen meer leren en uiteindelijk ons beroep beter uitoefenen.

Labels: