Column Erik Ranzijn: Lekkage

Mijn vriend Albert rijdt al jaren in een wagen van Zweedse makelij, die één en al degelijkheid uitstraalt. Zijn lofzang op betrouwbaarheid en veiligheid van het merk was zeer overtuigend, maar toen hij het had over de waardevastheid had ik geen argumenten meer nodig, en na een speurtocht op de diverse autosites ruilde ik mijn door storingen gekwelde Franse voiture in en kreeg daar na een stevige bijbetaling een ruime Zweed voor terug.

Ruim vier maanden reed ik met blij gemoed over 's lands wegen, daarbij eenieder die het wilde horen (en wellicht ook hen die het niet wilden horen) de loftrompet stekend over de veiligheidsvoorzieningen, de tot gemak dienende snufjes, en niet in de laatste plaats de weergaloze audio-installatie. Ook was ik erg onder de indruk van de plezierige wijze van communiceren door het voertuig. Op het scherm verschenen af en toe mededelingen welke gordels er allemaal in gebruik waren en welke niet, welke deuren nog geopend waren en of er zich objecten in de nabijheid bevonden. Mijn leven werd er een stuk makkelijker op gemaakt. Totdat er, vergezeld van een luide toon 'Koelvloeistofniveau laag. Stop z.s.m.' gemeld werd.

Tevreden dat ik zo verstandig was geweest een auto mét garantie te kopen leverde ik deze in bij de garage die echter wel op enige afstand van mijn woonplaats was. Men ging op onderzoek naar de lekkage en ik zou van de diagnose op de hoogte gesteld worden. Het oplossen van dit probleem zou mij niet meer dan wat tijd, een paar liter koelvloeistof en een bus- en treinkaartje kosten. Ik haalde snel nog een paraplu uit de kofferbak want het regende al dagen pijpenstelen.

Op het perron blies de wind de regen dwars onder de overkapping door. De paraplu bood mij weinig bescherming en vormde voor de omstanders vooral een bedreiging. In de warme coupé nestelden zich ook twee dames op leeftijd met degelijk kapsel en schoeisel. “Niet normaal wat een regen, hè,” opende de een het gesprek. “Het is verschrikkelijk, zo veel water.” De ander knikte, zuchtte en rolde wat met haar ogen. “Gisteren belde mijn dochter,” vervolgde ze. ”Ze had een lekkage van het platte dak van de uitbouw. De hele boel stond blanco.”

De garage belde dat ze het lek gevonden hadden en dat ik de volgende dag de auto weer kon komen ophalen. Ik dacht aan de lekkage bij de dochter van de mevrouw, en dan viel die van mij wel mee. Slechts de factuur was blanco.

Labels: