Column Erik Ranzijn: Domineestenen

Aan het tafeltje links van mij zaten twee jonge hippe dertigers. De een was wel wat hipper dan de ander. Hij droeg een nauwsluitende pantalon met hoogwater en schoenen zonder sokken (maar dus géén vrijetijdsschoenen waar je dat bij zou verwachten). Ze zagen elkaar vast weer voor het eerst na de vakantie, want de hipste vertelde zijn vriend in geuren en kleuren over het festival in Kroatië dat hij en een paar maten bezocht hadden. Hij vertelde hier zó beeldend over dat ik al moe werd bij de gedachte dat ik zijn avonturen ook zou moeten beleven: 'vette acts', 'strakke moves', 'zieke lichtshows', en niet te vergeten de 'killing afterparty's'.

Na een relaas waarin ik zeker het eerste katern van mijn ochtendblad uit had kunnen hebben, mocht zijn minder-hippe-maar-toch-nog-wel-best-hippe vriend vertellen (zorgvuldig getrimde stoppelbaard en gevlochten armbandjes om beide polsen). “Ja, met zo'n kleintje is alles meteen anders,” stak hij van wal, met een berustende stem waarin ook enige afgunst naar de festivalganger doorklonk. “We hadden een leuk huisje in Drenthe gehuurd, met een knots van een tuin, terwijl we hier alleen maar een balkonnetje hebben. Dus die kleine door het gras kruipen. Wist niet wat hem overkwam. En vogels, man! Charlotte kende ze allemaal van naam: boomklever, Vlaamse gaai, koolmees, pingpongmees.” “Ha, die vogel kende ik nog niet, dat is een goeie!," lachte Hoogwater, “Het is pimpelmees!” Er volgde een discussie want de vogel was niet paars geweest, wat toch een kleur zou zijn die je bij het voorvoegsel pimpel zou verwachten. En 'pingpong' klopte best wel want het beestje sprong alsmaar op en neer. Ik hoefde gelukkig het pleit niet te beslechten, want ik vond beide argumenten wel steekhoudend.

Inmiddels waren er aan het tafeltje rechts van me twee veertigers gaan zitten. De een had lang achterovergekamd licht grijzend haar, en de ander compenseerde dit met een volledig kale schedel. De kale vertelde over zijn wielerwedstrijd door de Spaanse Pyreneeën. Zijn team en hij en nog een stuk of zeshonderd anderen namen hier aan deel. Hij vertelde hier zo spannend over, dat ik met een gerust hart het sportkatern terzijde kon leggen. “Toen we eenmaal de Tourmalet moesten beklimmen, kwam de man met de hamer langs. Ik zette nog een tandje bij, maar om me heel vielen ze als domineestenen om.” Even dacht ik het verkeerd gehoord te hebben, temeer daar de vriend van de fietser helemaal niet reageerde op deze briljante verspreking.

Op de laatste pagina van de maandagochtendeditie van mijn krant staat een woordgraptogram. Ik vroeg de ober om nog een koffie en een pen.

Erik Ranzijn is psycholoog en oprichter van Roovos Organisatieontwikkeling. Hij traint en begeleidt tandartsen en tandartspraktijken op het gebied van organisatie en professionalisering. Contact: erik@roovos.nl

Labels: