Column Erik Ranzijn: Storm

Toen ik de volgende ochtend de gordijnen opende, lagen er aardig wat takken op het plein naast het huis, maar de platanen zelf stonden erbij alsof er niets gebeurd was. Het waaide nog steeds stevig. Ik was wel benieuwd naar het samenspel van wind en water en reed samen met de hond naar het strand.

Toen ik op de parkeerplaats uitstapte, had ik al lichtelijk het idee dat de 'elementen' nog niet echt tot rust gekomen waren. De hond en ik ploegden tegen de wind in. Daarbij werd de vacht van de hond tegen haar lijf geblazen, waardoor ze er zeer gestroomlijnd uitzag. Na een kwartiertje moest ik toch mijn meerdere erkennen in de wind en keerden we om. In minder dan tien minuten bereikten we met wind mee de strandtent aan de voet van de duinen. Inmiddels was het weer gaan regenen en met zijn tweeën vluchtten we naar binnen.

Binnen was het schaars verlicht en er brandde een houtkachel die een plezierige warmte verspreidde. Het weer had kennelijk een sterk remmende werking op de wandeldrang van de mensheid, want behalve een man achter de bar was er nog slechts één andere persoon in de ruimte.

Met een kop koffie ging ik aan het raam zitten en keek hoe de opgezweepte golven het strand op rolden. Het moest gisteravond hier nóg intimiderender geweest zijn. De hond draaide zich in een krul onder tafel om mij duidelijk te maken dat ze niet van plan was ooit nog de veilige beschutting van het houten gebouwtje te verlaten.

De andere bezoeker stond op om aan de bar nog een kop koffie te halen. Als je heel clichématig een zeeman zou moeten omschrijven, stond hij hier aan de bar. Onder een donkerblauwe gebreide muts krulde een grijze haardos. Hij had een Scandinavische trui aan met symbolen van sneeuwvlokken, en daaronder een stevige ribfluwelen broek met brede ribbels en de pijpen in donkergroene rubberlaarzen.

Hij kwam bij me aan tafel staan om te vragen wat voor ras mijn hond was en zo raakten we in gesprek. Uiteraard ging het in eerste instantie vooral over het weer. Ik zocht naar een manier om het gesprek in een richting te manoeuvreren waardoor mijn vermoeden met een zeebonk te spreken bevestigd zou worden. Ik zou hem bijvoorbeeld kunnen vragen hoe het is om met dit weer op zee te zijn. Tot hij zei dat het gisteren drukker dan anders was in het ziekenhuis. “Ja,” zei hij. “Ik ben orthopeed.”

Was ik toch lelijk op het verkeerde been gezet.

Erik Ranzijn is psycholoog en oprichter van Roovos Organisatieontwikkeling. Hij traint en begeleidt tandartsen en tandartspraktijken op het gebied van organisatie en professionalisering.

Contact: erik@roovos.nl.