Column Erik Ranzijn: Buffetkast

Je moet nooit je oude schoenen weggooien voordat je nieuwe hebt. Met betrekking tot schoeisel heb ik dit spreekwoord veelvuldig in praktijk gebracht, waarbij ik meestal wel de nieuwe schoenen kocht en dat zelden gepaard liet gaan met het wegdoen van oude. Om de simpele reden dat mijn schoenen hierdoor nooit de kans krijgen om oud te worden. Deze strategie moet je niet op al je meubilair toepassen, maar ik ging eerst eens op Marktplaats kijken voor welk bedrag ik van het gedrocht af kon komen, met als bijkomend voordeel dat het door de koper opgehaald zou worden. Tijdens deze marktverkenning stuitte ik op een exemplaar dat er elegant uitzag en een stuk minder pompeus was. Ik schatte in dat de borden en de glazen er makkelijk in zouden passen.
De volgende zaterdag reden we naar het door de verkoper opgegeven adres in een dorpje in Noord-Holland om de kast aan een degelijke inspectie te onderwerpen. Halverwege het lintdorp met allerschattigste huisjes en woonboerderijen stopten we bij een loods die lichtelijk detoneerde met de overige bebouwing. Aan het hek voor de oprit was op een plaat multiplex met hanenpoten ‘BroKanTe’ gepenseeld. Ik was meteen bereid een tientje voor het bord te bieden.
We parkeerden tussen een roestend busje en een bestelautootje dat zichtbaar veelvuldig in contact was geweest met overige voertuigen of verkeersborden en paaltjes. De deur van de loods stond open en hing zodanig in de scharnieren dat het de vraag was of hij ooit nog dicht kon. Binnen werden we begroet door een man die net zo ‘brokant’ was als zijn handelswaar. Hij droeg een werkmansbroek die met bretels werd opgehouden en een smoezelig geruit overhemd met korte mouwen, waarvan het borstzakje links en rechts was losgescheurd en het restant naar beneden hing. Hij begroette ons met een zangerig accent. “We komen voor de buffetkast.” Hij keek me met een niet-begrijpende blik aan. Ik liet hem de foto van Marktplaats op mijn telefoon zien. “Oh, de glazenkast”, reageerde hij en liep naar de enige kast in zijn loods. In het schemerduister bekeken we de kast die volledig zwart geschilderd was maar volgens de man ‘compleet aikenhout’ was.
Alle deurtjes sloten netjes en het hout had nauwelijks noemenswaardige beschadigingen, dus het enige minpuntje was het schilderwerk. Omdat de handelaar kennelijk enige terughoudendheid bij ons bespeurde, dacht hij er goed aan te doen de aantrekkelijkheid van een eventuele deal te vergroten door iets extra’s te bieden. “As je nou koopt, mag je iets leuks van die tafel uitzoeken.” Even later reden we naar huis met een buffetkast en een vaas. Die ga ik cadeau doen aan degene die onze oude buffetkast gaat kopen.

 

Labels: