Groningse masterstudenten behandelen (ex-)verslaafden

In de gemeente Groningen kunnen cliënten van VNN terecht bij masterstudenten Tandheelkunde van het UMCG-CTM. VNN zorgt zelf voor de begeleiding van de cliënten en de Gemeente Groningen en Menzis dragen bij aan de financiering. De overeenkomst geldt voor drie jaar en het doel is om de stap terug naar de maatschappij te verkleinen na de verslavingszorg. Langdurige verslaving aan harddrugs als cocaïne en heroïne zorgt namelijk voor grote gebitsproblemen, maar bij veel (ex-)verslaafden is de angst om naar de tandarts te gaan groot. Dit kan liggen aan angst voor pijn of ‘niet welkom zijn’, maar ook aan de kosten.

Volgens Maurice Westerlaan, verpleegkundige bij VNN en tussenpersoon voor cliënten naar het Centrum voor Tandheelkunde, geven cliënten aan dat een net gebit een andere uitstraling heeft. Ze durven zo weer te lachen en te spreken. Dit kan een eerste stap terug naar de maatschappij betekenen. Cliënten krijgen een groter vertrouwen in de medische zorg als ze tandheelkundige zorg ontvangen. Daardoor worden ook andere lichamelijke klachten makkelijker bespreekbaar. De drempel voor bijvoorbeeld een huisartsbezoek of verwijzing naar een specialist wordt zo lager.

Het UMCG-CTM heeft ervaring met het verlenen van tandheelkundige zorg aan mensen met een verslaving. De studenten voeren de zorg uit onder supervisie van een gekwalificeerde tandarts. Daarnaast is er tijdens de zorg voldoende aandacht voor de angst die cliënten van VNN kunnen hebben. Volgens Henri Lohr, Chef de Clinique van het UMCG-CTM, is dit voor studenten een mooie kans om ervaring op te doen met kwetsbare en angstige doelgroepen.

Tandheelkundige zorg is in veel gevallen een voorwaarde voor maatschappelijk herstel en resocialisatie na een langdurige verslaving. Voor de Gemeente Groningen en Menzis is het bijdragen aan de samenwerking belangrijk omdat je hiermee een kwetsbare groep inwoners uit de gemeente heel concreet kunt helpen terug te keren naar de maatschappij. Daarnaast draagt een goed herstel bij aan iemands leefkracht en uiteindelijk ook aan de reductie van zorgkosten en maatschappelijke kosten op de lange termijn.

(bron: UMCG)

 

 

Labels: