Column Erik Ranzijn: Grote schoonmaak

Ik had al een paar dozen gevuld toen deze door Hannah aan een nadere inspectie werden onderworpen. Het zinken fluitketeltje had nog deel uitgemaakt van de kampeeruitrusting van haar ouders, dus dat mocht natuurlijk het huis niet verlaten. En al die pluche knuffelbeesten die de kinderen hardvochtig hadden achtergelaten toen ze op kamers gingen, mochten ook niet afgevoerd. Die zijn altijd leuk als er kleinkinderen komen. Het argument dat je alles veel sneller op het internet kan vinden, werd geaccepteerd om de woordenboeken weg te doen. Een stapel oude pannen die we al jaren ongebruikt onder in een kast hadden staan mocht ook een ‘functie elders’ krijgen. Fijntjes werd ik erop gewezen dat ik misschien beter kon beginnen met het opruimen van mijn werkplaats omdat deze inmiddels ook uitpuilde van bakken met boutjes en moertjes, afgebroken boortjes, stripjes metaal die altijd nog wel eens van pas kunnen komen, bakken met half gebruikte tubes kit, elektriciteitsdraden, stekkers en oude lakens (je kan nooit te veel poetsdoeken hebben). En dan niet te spreken van alle dingen waarvan mogelijk nut en eventuele toepassing volstrekt onduidelijk waren.

Uiteindelijk zette ik de dozen woordenboeken, pannen, telefoonsnoeren (alles is immers draadloos), en een doos verfblikken waarvan de deksels niet meer los te wrikken waren in de kofferbak. De ambtenaar van het gemeentelijke afvalpunt nam de snoeren en verfblikken zonder enig commentaar in ontvangst. Bij de kringloopwinkel zette ik de doos woordenboeken op de ontvangstbalie. Deze medewerker echter, opende de doos met het enthousiasme van een kleuter op pakjesavond. Dit werd helaas snel getemperd toen hij de inhoud zag. Van elk boek dat hij eruit haalde las hij de titel hardop, waarbij ongeloof en onbegrip om voorrang streden. Nederlands, Duits, Engels, Frans en zelfs Grieks kon hij nog wel bevatten, maar toen hij de Latijnse woordenboeken van onder uit de doos opdiepte, kon hij zijn verbazing niet langer beteugelen. "Wie spreekt er in hemelsnaam Latijn?!", riep hij uit. "Ach, haast niemand meer"' antwoordde ik hem waarheidsgetrouw. Hij wierp vervolgens een blik op de pannen en keek me meewarig aan. "Ach meneer, die raken we aan de straatstenen niet kwijt. Die kunnen naar het afvalpunt."

Thuis zette ik de pannen in een rek in mijn werkplaats waar zojuist plek was vrijgekomen. Zo'n pan is altijd handig als je wat olie moet aftappen of zo. Hannah had het fluitketeltje in de vensterbank van de keuken gezet. Dat stond eigenlijk best aardig. De echte grote schoonmaak komt wel als we ooit gaan verhuizen.

Erik Ranzijn is psycholoog en oprichter van Roovos Organisatieontwikkeling. Hij traint en begeleidt tandartsen en tandartspraktijken op het gebied van organisatie en professionalisering. Contact: erik@roovos.nl.

Labels: