We gingen weer. Het was vier jaar geleden dat Hannah en ik op wintersport waren geweest, dus we moesten ons terdege voorbereiden op een week intensief gebruik van het fysieke gestel. Ruim voor de vakantie zag ik Hannah ‘s ochtends kniebuigingen en allerlei rek- en strekoefeningen doen, en elke dag nam ik me voor hier morgen mee te beginnen. Uiteindelijk bleef mijn voorbereiding steken bij het uitproberen van de sneeuwkettingen. Goedgemutst vertrokken we op een vrijdagmiddag richting Oostenrijk met een ingeplande overnachting in Duitsland.
Door de afstand in twee reisdagen te overbruggen zouden we ons vakantieverblijf op een ontspannen wijze kunnen bereiken. Reizen is óók vakantie. Hoe zuidelijker we kwamen, hoe meer het landschap een winterse aanblik kreeg. Op de ring van München begon het zachtjes te sneeuwen en bij Kufstein kwam de sneeuw met bakken naar beneden (of doet alleen regen dat?). Wij verheugden ons op de verse sneeuw op de bergen. Ongeveer acht kilometer voor de eindbestemming hield een politieagent ons tegen. Alleen met een 4x4 mocht je zonder kettingen verder. Nu zou mijn intensieve voorbereiding zich uitbetalen. Ik had een stuk dekzeil meegenomen om de wielen op te zetten zodat ik vrij van hinderlijke sneeuw kon handelen, en een zaklampje en ook een paar werkhandschoenen.
Na een uur worstelen met koude kettingen en natte werkhandschoenen meende ik dat het me eindelijk gelukt was om de tocht naar boven op een veilige en verantwoorde wijze te aanvaarden. Anderhalve kilometer later hoorde ik linksvoor een verontrustend geratel van metaal op metaal. De weerbarstige ketting had zich losgerukt en was bezig zich een weg door mijn carrosserie te boren. Met nog één functionerende ketting bereikten we het hotel.
Na een stevige Tiroler maaltijd, een paar grosses Bier, en een goede nacht slapen was dit drama grotendeels verwerkt, en gleden we over knisperende sneeuw, onder een strakblauwe hemel over een minstens zo blauwe piste.
Je bent pas echt op vakantie als je je dagprogramma breekt met een lichte lunch op een terrasje in de zon. Een klassieke indrukwekkende Wiener Schnitzel met frites werd weggespoeld met een glas bier. Kleine biertjes kennen ze daar niet volgens mij. Lichtelijk overmoedig door het succes van mijn sportieve inspanning in de ochtend, en mogelijk aangewakkerd door het bescheiden biertje, kregen mijn afdalingen een steeds hogere snelheid totdat de zwaartekracht uiteindelijk de strijd won. De ski's en stokken lagen verspreid over de berghelling en sneeuw vulde de ruimte tussen mijn ogen en mijn brillenglazen. Het was direct duidelijk dat mijn rechterknie als grootste verliezer beschouwd moest worden. De pijn verbijtend bereikten we de lift naar het dal.
De volgende ochtend meldde ik me bij de Sportklinik, enerzijds voor het deskundig oordeel van een medicus en diens advies of behandeling, en anderzijds voor het 'briefje van de dokter' waarmee ik wellicht de kosten van de skipas terug kon krijgen. Voordat ik er erg in had waren er foto's gemaakt, was mijn knie ingepakt met een verband, had ik een brace om en werden mij twee flitsend blauwe (!) krukken in de handen gedrukt. Na een week mocht het verband en de brace eraf, en moest ik kniebuigingen gaan maken. Dat zijn alvast mijn voorbereidingen voor volgend jaar.
Column Erik Ranzijn: Muizen
Op donderdagavond repeteren we met onze band, die uit elf muzikanten bestaat, waarvan zes saxofonisten. Over het algemeen spelen we zeker niet onaardig, ...
Column Erik Ranzijn: Domineestenen
De frisse lucht en de iets koelere temperatuur kondigden onmiskenbaar het einde van de zomer en het begin van de herfst aan. De bladeren aan de bomen ...
Column Erik Ranzijn: Buffetkast
In de keuken van ons nieuwe buitenverblijf staat een buffetkast die niet alleen lomp is, maar ook nog eens onhandig. De planken staan onzinnig ver uit ...
Column Erik Ranzijn: Koplamp
Vlak nadat mijn auto door de keurmeester van de Algemene Periodieke Keuring een stempel van goed gedrag had verkregen, begon mijn linkerkoplamp ...
Column Erik Ranzijn: Herkenning
Vorig jaar pakte mijn wintersportvakantie verkeerd uit. Tijdens een van de eerste afdalingen vloog ik uit de bocht en vond mijn knie dat de vakantie toen ...
Column Erik Ranzijn: Bescheiden
Mijn vriend B. en ik hebben dezelfde gewoonte om op de derde donderdag van de maand rode wijn te gaan drinken. Dat doen we in hetzelfde bruine café, en dan...
Column Erik Ranzijn: Briljante kunst
De herfst was in alle hevigheid losgebarsten en zware, bijna ononderbroken regenbuien teisterden het land. Omdat we een hond hebben moeten we desondanks met...
Column Erik Ranzijn: Stoptober
Toen ik 's ochtends vanuit mijn warme bed de keuken inliep, maakte de kou mij in één klap wakker. Onze centrale verwarming is uitgerust met een ...
Column Erik Ranzijn: Marcelp
Ik woon op een van de Westelijke Eilanden in Amsterdam. Dit zijn kunstmatige eilanden die in de zeventiende eeuw zijn aangelegd in een hoekje van het IJ. ...
Column Erik Ranzijn: Kabouters
De sluiting van de winkels had lang geleken. Velen, waaronder ik, waren blij dat we weer 'gewoon' konden winkelen, hoewel ik mijn bezoekjes aan de ...