Column Erik Ranzijn: Kniebuigingen

Door de afstand in twee reisdagen te overbruggen zouden we ons vakantieverblijf op een ontspannen wijze kunnen bereiken. Reizen is óók vakantie. Hoe zuidelijker we kwamen, hoe meer het landschap een winterse aanblik kreeg. Op de ring van München begon het zachtjes te sneeuwen en bij Kufstein kwam de sneeuw met bakken naar beneden (of doet alleen regen dat?). Wij verheugden ons op de verse sneeuw op de bergen. Ongeveer acht kilometer voor de eindbestemming hield een politieagent ons tegen. Alleen met een 4x4 mocht je zonder kettingen verder. Nu zou mijn intensieve voorbereiding zich uitbetalen. Ik had een stuk dekzeil meegenomen om de wielen op te zetten zodat ik vrij van hinderlijke sneeuw kon handelen, en een zaklampje en ook een paar werkhandschoenen.

Na een uur worstelen met koude kettingen en natte werkhandschoenen meende ik dat het me eindelijk gelukt was om de tocht naar boven op een veilige en verantwoorde wijze te aanvaarden. Anderhalve kilometer later hoorde ik linksvoor een verontrustend geratel van metaal op metaal. De weerbarstige ketting had zich losgerukt en was bezig zich een weg door mijn carrosserie te boren. Met nog één functionerende ketting bereikten we het hotel.

Na een stevige Tiroler maaltijd, een paar grosses Bier, en een goede nacht slapen was dit drama grotendeels verwerkt, en gleden we over knisperende sneeuw, onder een strakblauwe hemel over een minstens zo blauwe piste.

Je bent pas echt op vakantie als je je dagprogramma breekt met een lichte lunch op een terrasje in de zon. Een klassieke indrukwekkende Wiener Schnitzel met frites werd weggespoeld met een glas bier. Kleine biertjes kennen ze daar niet volgens mij. Lichtelijk overmoedig door het succes van mijn sportieve inspanning in de ochtend, en mogelijk aangewakkerd door het bescheiden biertje, kregen mijn afdalingen een steeds hogere snelheid totdat de zwaartekracht uiteindelijk de strijd won. De ski's en stokken lagen verspreid over de berghelling en sneeuw vulde de ruimte tussen mijn ogen en mijn brillenglazen. Het was direct duidelijk dat mijn rechterknie als grootste verliezer beschouwd moest worden. De pijn verbijtend bereikten we de lift naar het dal.

De volgende ochtend meldde ik me bij de Sportklinik, enerzijds voor het deskundig oordeel van een medicus en diens advies of behandeling, en anderzijds voor het 'briefje van de dokter' waarmee ik wellicht de kosten van de skipas terug kon krijgen. Voordat ik er erg in had waren er foto's gemaakt, was mijn knie ingepakt met een verband, had ik een brace om en werden mij twee flitsend blauwe (!) krukken in de handen gedrukt. Na een week mocht het verband en de brace eraf, en moest ik kniebuigingen gaan maken. Dat zijn alvast mijn voorbereidingen voor volgend jaar.

Labels: