Column Erik Ranzijn: Oldtimer

In 1996 kwamen we met onze groene DSuper een Franse camping oprijden. De eigenaresse slaakte een kreetje van opwinding, zoals alleen Françaises dat kunnen doen. Haar eerste man had haar in precies zo'n auto ten huwelijk gevraagd. Later in de week nam ik haar mee voor een ritje naar het dorp en op een terras dronken we een petit rouge.

Omdat de camping aan een kindvriendelijk riviertje lag en een uitstekende keuken had, keerden we een jaar later terug. De vrouw herkende ons onmiddellijk, daarbij ongetwijfeld geholpen door het zicht op de geparkeerde wagen, en nam me enthousiast mee naar de schuur. Daarbinnen stond een witte DS die ze na ons ritje had gekocht. Eigenlijk reed ze er niet in omdat ze telkens vergat hoe hij in z'n achteruit moest. Ze was bereid hem aan mij te verkopen.

Ruim zeventien jaar reed ik dagelijks in mijn DS het hele land door om praktijken te bezoeken en cursussen te geven. De invloed van het natte Hollandse weer op het gevoelige Franse plaatwerk werd steeds zichtbaarder. Ik besloot de DS in een droge kas bij een tuinder te parkeren en te wachten tot tijd en geld in voldoende mate voorradig waren om een grondige restauratie aan te pakken.

Recentelijk verhuisde de bolide naar ons huis in de Belgische Ardennen waaronder een garage zit.  Volgens de Nederlandse plaatwerker, die het vakwerk had verricht, was het veel voordeliger om het spuitwerk in België of Frankrijk te laten doen. Het toeval wilde dat we al een paar keer in een dorpje verderop een DS bij een huis geparkeerd hadden zien staan. Ik vermoedde dat deze liefhebber mij ongetwijfeld op het spoor van een degelijke spuiter kon zetten.

Toen ik langs de auto naar de voordeur liep zag ik dat deze al geruime tijd geen carrosseriebedrijf van binnen had gezien. Een oud morsig baasje deed open, gekleed in een vlekkerige blauwe badstoffen joggingbroek, geruite pantoffels en een trui met Scandinavische motieven. Hij had voor de gelegenheid zijn bovengebit in gedaan, maar had zijn ondergebit in de gauwigheid niet kunnen vinden.

De man was kennelijk blij met het bezoek, want we werden meteen binnen uitgenodigd en hij hield niet meer op met praten. Hij dacht dat we voor de auto zelf kwamen, want die was te koop. Geen enkel plat vlak in de woning was leeg. Overal lagen stapels papier en andere spullen, maar opvallend was de grote hoeveelheid stereotorens. De geur die in het huis en aan de man hing was overweldigend. Na een kwartier wisten we de frisse buitenlucht te bereiken.

Toen ik dit verhaal aan een vriend vertelde, zei hij dat hij wel in die auto geïnteresseerd was, en vroeg of ik deze aan een kwalitatief onderzoek wilde onderwerpen. Ik heb het beloofd, maar ik blijf  dit keer buiten.

Labels: