Rustig aan, allemaal! Tandheelkunde hoeft niet op hoog tempo uitgevoerd te worden - deel I

Deze zomer stond op de website van een van de grootste producenten van tandpasta, Colgate-Palmolive, het volgende statement over het gebruik van rubberdam: “De nadelen van het gebruik van een rubberdam zijn praktisch en psychologisch. Volgens een onderzoek van Journal of Clinical and Diagnostic Research melden sommige tandheelkundige professionals dat zij terughoudend zijn met het gebruik van rubberdam vanwege de tijd die het kost en de extra kosten die het met zich meebrengt, en vanwege het gebrek aan training met dit tandheelkundige hulpmiddel.” Ik ben ervan overtuigd dat we deze onacceptabele staat van zaken drastisch moeten veranderen. Voor mij, en voor alle tandartsen die onderdeel zijn van ons wereldwijde netwerk, zou het gebruik van rubberdam verplicht moeten zijn - niet omdat het er is om de tandarts te beschermen, maar omdat het er is om de patiënt te beschermen! Het gebruik ervan zou een basisrecht moeten zijn voor tandheelkundige patiënten.

Slow Dentistry heeft tot doel om een wereldwijd netwerk te creëren van gelijkgestemde tandartsen, praktijkmanagers, eigenaren van kleine praktijken en mondhygiënisten die zich erop toeleggen om een vorm van tandheelkunde in de praktijk te brengen waarbij de patiënt centraal staat op het gebied van hygiëne en veiligheid, zichzelf daarmee onderscheidend van concullega’s in hun regio. Hiervoor zijn vier heel simpele en universeel geaccepteerde bouwstenen gecreëerd die toegepast kunnen worden in elk land en onder elke omstandigheid en die geen technologie of speciale training vereisen. Het uitgangspunt van Slow Dentistry is om zo alom tegenwoordig te zijn als mogelijk en het grootst mogelijke aantal mensen mee te laten doen. Wij geloven dat tandartsen die handelen volgens deze vier simpele bouwstenen, zoals geleerd op elke school wereldwijd, beter voor zichzelf, voor hun team en voor hun patiënten zorgen, en daardoor hogere zorgstandaarden hanteren. Deze tandartsen onderscheiden zich van artsen die zich richten op het simpelweg invullen van papierwerk en het uitvoeren van behandelingen met winst als belangrijkste doel. Een Slow Dentistry-kliniek werkt in de regel met minder stress en is meer gefocust op het aangaan van langdurige relaties met patiënten, gebaseerd op het ethische uitgangspunt dat teruggaat naar de Hippocratische gelofte om de ander geen pijn te doen.

Vaak zijn we zo gefocust op de mechanica van tandheelkunde en op de grote taken dat we de kleine taken vergeten - en zoals het bekende gezegde gaat, the devil is in the details’. Een van de meest belangrijke details in de tandheelkunde is het desinfecteren van de behandelkamer tussen afspraken door - fatsoenlijke ontsmetting, niet simpelweg het opruimen van de behandelkamer zoals dat regelmatig over de hele wereld gebeurt. Wie kan beweren dat hij zich er in haastige tijden niet makkelijk vanaf heeft gemaakt bij deze belangrijke stap? Neem ook in ogenschouw dat sommige tandartsen zich er klaarblijkelijk comfortabel bij voelen om toe te geven dat ze geen rubberdam plaatsen omdat het te veel tijd en vaardigheid kost, heel goed wetend hoe belangrijk het is voor de veiligheid, om over de algehele uitkomst en levensduur van restauratieve tandheelkunde en - allerbelangrijkst - wortelkanaalbehandelingen nog maar niet te spreken.

Toen ik, dr. Miguel Stanley, mijn privépraktijk opende in het najaar van 1999, had ik geen echt benchmark. Ik had geen richtlijnen waar ik me aan moest houden, aangezien ik een oude praktijk overnam die zijn modus operandi amper veranderd had sinds de jaren zeventig. Ik wilde modern zijn, en ik wilde goed zijn! Dus toen ik de White Clinic begon, zette ik protocollen op voor de veiligheid en voor de workflow, die ik tot op de dag van vandaag gebruik. Dit betekende dat ik mijn huiswerk goed moest doen, dat ik met de technici die de behandelkamers installeerden in gesprek moest gaan en dat ik met de verkoopvertegenwoordigers die me de ontsmettingsproducten verkochten moest sparren en hen mij de beste manier aan moest leren om de tandheelkundige eenheid en de gebruikte roterende instrumenten te desinfecteren. Ik leerde, als ik eerlijk ben, dat het praktisch onmogelijk is om binnen tien minuten een behandelkamer, alle oppervlakken en de vloer naar behoren schoon te maken én de lucht te reinigen (een raam te openen) na het uitvoeren van een behandeling, of deze nou met of zonder het genereren van aerosolen is, als je daarbij alle richtlijnen wil volgen. Daarom vraag ik me altijd af wat er gebeurt op het gebied van kamerontsmetting bij klinieken die twintig patiënten per stoel zien op een dag. En of tandartsen die twintig tot dertig restauraties per dag doen daadwerkelijk de tijd nemen om rubberdammen te plaatsen.

Dus hoe doen we het bij de White Clinic?

Het is simpel. We lopen de kantjes er niet vanaf, we zien minder patiënten per dag per stoel, en sinds het einde van 1999 zien we niet meer dan één patiënt per uur per stoel. We hebben zeven stoelen in de kliniek - dat betekent dus dat we niet meer dan 56 patiënten per dag zien. We zijn van maandag tot en met vrijdag acht uur per dag geopend; 56 patiënten per dag is dus de maximaal toegestane capaciteit. Het dagelijkse gemiddelde van de laatste vijf jaar was 35 patiënten per dag in de kliniek - en dat is verdeeld over de zeven behandelstoelen. Dit betekent dat het mogelijk is voor ons om ons echt te focussen op onze patiënten, daarbij kwalitatieve relaties opbouwend, om er zeker van te zijn dat we de juiste toestemming hebben en dat de patiënten een duidelijk begrip hebben van de behandeling die uitgevoerd gaat worden. Op deze manier kunnen we ook de tandartsassistenten de nodige tijd geven om naar behoren te desinfecteren tussen afspraken in. We hebben zelfs een speciaal team voor sterilisatie, zodat ook de assistenten zich goed kunnen concentreren op hun taken.

Een helder voorbeeld is onze mondhygiëneafspraak. Dit is een goed voorbeeld omdat het protocol altijd hetzelfde is. Al twintig jaar lang werken onze mondhygiënisten met een tandartsassistent aan hun zijde, en elke patiënt krijgt een tijd toegewezen van één uur. De eigenlijke behandeling eindigt meestal vijf of tien minuten voor het uur afgelopen is, en de eigenlijke behandeling van de volgende patiënt start meestal vijf of tien minuten na het uur; er blijft dan zo’n 45 tot 50 minuten stoeltijd over om een goede, grondige schoonmaakprocedure uit te voeren. In de tijd daartussen ruilt de assistent de gedesinfecteerde tips, ervoor zorgend dat alles naar behoren voorbereid is voor de volgende afspraak, en de mondhygiënist praat met de patiënten, schrijft klinische notities en heeft wat tijd om uit te rusten, een glas water te drinken en zich klaar te maken voor de volgende behandeling.

Veel van mijn gelijken beweren dat het onmogelijk is om het op deze wijze te doen en tegelijkertijd geld te verdienen in de tandheelkunde. Ik geef altijd als antwoord: hoe kun je tandheelkunde uitoefenen zonder te focussen op veiligheid en hygiëne? Wat verkoop je, uiteindelijk? Is dat niet vertrouwen? Zouden wij moeten beslissen wat belangrijk is voor de patiënt? In een wereld voor covid-19 kan ik het nog begrijpen om zoveel mogelijk patiënten per dag in te plannen, met volgepakte wachtkamers en het haasten van de ene naar de andere patiënt als resultaat. In een wereld na covid-19 is dit niet langer mogelijk. Als je businessplan gericht is op een zo groot mogelijk volume zodat je minder in rekening kan brengen en meer patiënten aan kan trekken, dan gaat dit ten koste van de fundamentele veiligheidsprotocollen zoals het desinfecteren van de behandelkamer en het plaatsen van rubberdammen.

Portugal is niet het meest welvarende land in Europa; het is zelfs een van de armste landen in Europa. We hebben geen gesocialiseerde tandheelkunde; het is voor bijna 99% privé. Twintig jaar Slow Dentistry in de praktijk brengen is niet altijd makkelijk geweest, maar één ding is duidelijk: uiteindelijk voelen patiënten zich veiliger bij ons. We hebben in 2020, als gevolg van de pandemie, veel patiënten terug zien keren naar onze kliniek na ons jaren verlaten te hebben om naar goedkopere klinieken te gaan voor controles en onderhoud, omdat ze eindelijk begrepen dat het extra waar ze bij ons voor betaalden voor hygiëne en veiligheid was.

Bovendien ervaart je klinische personeel uiteindelijk zonder twijfel een stuk minder stress als je op deze manier werkt. Mentale gezondheid is een belangrijk onderwerp in de tandheelkunde tegenwoordig, en als je je research doet, zal je lezen dat zelfmoord onder tandartsen in sommige geïndustrialiseerde landen hoger is dan in elke andere industrie. Is dat omdat het werk stressvol is? Ik denk het niet! Ik geloof dat tandheelkunde eigenlijk een heel lonende baan is die veel voldoening geeft, zolang je de tijd krijgt om je werk uit te voeren. Ik denk dat veel tandartsen overwerkt naar huis gaan, ondergewaardeerd en gestrest omdat ze uiteindelijk weten dat ze dingen niet perfect en niet veilig hebben gedaan en ze de patiënt niet centraal hebben gezet bij het verlenen van zorg.

Alles wat wij doen is gebaseerd op wetenschappelijke principes en klinisch bewijs. De basisbouwstenen voor Slow Dentistry zijn onmiskenbaar waar. Geen enkele tandarts hoeft te investeren in enige superieure opleiding of technologie om ze te implementeren. Alles wat je hoeft te doen is het tempo verlagen en begrijpen wat je prioriteiten zijn - veilig, ethisch en verantwoordelijk werken.

Disclaimer

Slow Dentistry is onderdeel van een non-profit Foundation for Excellence in Dentistry, gevestigd in Zwitserland. Ik heb geen financieel belang bij de organisatie. Ze is gecreëerd om de tandheelkunde als geheel te verbeteren, en als deel van mijn nalatenschap in de industrie. www.slowdentistry.com

Editiorial note

Dit is een vertaling van het eerste artikel in een vierdelige serie over Slow Dentistry en de principes en voordelen daarvan. Dit artikel werd eerder gepubliceerd in roots—international magazine of endodontics vol. 17, issue 1/2021.

 

Labels: