Stimuleren, inspireren, maar ook behoeden

Flabbergasted
Peter Keizer: Paul nodigde me als voorzitter van Favervuta, de faculteitsvereniging van ACTA, uit om voor het vijfde studiejaar een hands-on training te geven over preparen.

Paul de Kok: Ik had Peter op een congres in de RAI horen spreken over esthetische tandheelkunde. Ik was helemaal flabbergasted van de tandheelkunde die hij presenteerde. Zulke mooie plaatjes en zo goed onderbouwd. Dat had ik nog niet zo gezien. Ik vond dat mijn jaargenoten daar ook kennis mee moesten maken.

Behoorlijke bagage
Keizer: Bij de Kliniek voor Parodontologie Amsterdam – de KvPA – had ik aangegeven dat ik wilde afbouwen en stoppen. Er moest een opvolger gezocht worden. Ruud Udes van tandtechnisch laboratorium Excent attendeerde me toen op Paul, die aan het afstuderen was bij ACTA. Hij vond hem een begaafd student. In de sollicitatiegesprekken bleek dat hij de minste ervaring had, maar ik zag het toch met hem zitten, omdat hij een heel gemotiveerde indruk maakte en iets unieks had. Hij had een behoorlijke bagage en al van alles gedaan in zijn studietijd. Het nadeel van iemand die direct van de universiteit komt, is dat die niks kan, zeker niet in een verwijspraktijk. Het voordeel is dat je iemand wel goed kunt coachen en er geen ingesleten dingen uit hoeft te halen.

De Kok: Van Ruud wist ik dat ze iemand zochten bij de KvPA. Die praktijk kende ik wel enigszins van naam en faam, maar eigenlijk was alleen Peter de reden om daar te solliciteren. In parodontologie had ik niet heel veel interesse. Wat me wel heel sterk aansprak was om in een zeer multidisciplinair team te werken, zoals ik dat kende uit de presentaties van Peter. Ik vond het vooral interessant dat ik onder begeleiding van hem kon gaan werken aan indirecte restauraties.

Exhibitionisme
De Kok: Ik heb heel veel van Peter geleerd. Hij stelde zich altijd erg open op naar mij, niet belerend. Hij gaf mij de vrijheid om op mijn bek te gaan. Hij stuurde van een afstandje bij en greep in waar nodig. Ik mocht hem altijd om advies vragen. Ik heb van hem ook een heel nuchtere kijk op het vak geleerd. In de esthetische tandheelkunde hebben we de neiging steeds fraaiere dingen te willen maken en alles uit de kast te halen, terwijl vaak de patiënt die finesses niet ziet. Peter beschreef dat heel nuchter als ‘tandheelkundig exhibitionisme’, wat we vooral voor onszelf doen. Dus ‘laten we nou maar gedegen tandheelkunde doen in plaats van te discussiëren over een ribbeltje in het oppervlak’. Dat was wel gezond, want zeker in mijn wat jongere jaren kon ik me ook behoorlijk laten meeslepen. Peter kon stimuleren, inspireren, maar zeker ook behoeden.

Keizer: In het begin hebben we Paul eenvoudige dingen laten doen. Je moet eerst meters maken en een beetje grip op het werk krijgen. Bij de KvPA zijn we gewend om casussen te bespreken in het multidisciplinair team. Dat is natuurlijk heel leerzaam voor iedereen. Zo kom je tot een goed behandelplan. Paul pakte het heel snel op. In het begin is hij wel een paar keer ongelooflijk op zijn bek gegaan, maar dat is niet erg, want daar leer je van. Uitglijders maakt iedereen – zeker in het begin.

Kruisbestuiving
Keizer: Van Paul heb ik zelf natuurlijk ook veel geleerd. Na een congres of lezing deelden we nieuwe kennis met elkaar. Die kruisbestuiving was er zeker. Paul ging ook echt los in de digitale wereld. Daar was hij veel beter in dan ik. Als je ziet hoe snel en professioneel hij presentaties in elkaar kan zetten…

De Kok: Mijn generatie is natuurlijk digitaler, hoewel Peter ook buitengewoon handig is met PowerPoint. Bij de KvPA heb ik de fotografie een stap verder gebracht met een fotostudio en met Digital Smile Design.

Keizer: Mijn generatie is veel meer selfmade. Voor opleidingen en cursussen moest je naar het buitenland. Ik heb veel in Zweden en Amerika geleerd. Paul is op een heel andere manier begonnen. Hij kon bij ons zo op de trein stappen. Daardoor kon hij na een aantal jaren al op een niveau komen waar ik vijftien tot twintig jaar over heb gedaan.

Het moet klikken
Keizer: Leermeester-gezel? Er is natuurlijk altijd sprake van een zekere hiërarchie. Ik was ervaren en hij de starter. Ik vind het ontzettend leuk om jonge tandartsen te coachen. Je kunt ze heel veel leren en behoeden voor uitglijders. Maar het moet natuurlijk wel een beetje klikken. Met een heel eigenwijs iemand wordt het niks. In zijn voordrachten noemt Paul me vaak ‘mijn leermeester’. Dat vind ik ontzettend sympathiek. Ik heb hem natuurlijk best wat geleerd, maar het meeste heeft hij zichzelf aangeleerd. Ik stond er maar een beetje naast.

De Kok: Ik durf hem wel mijn leermeester te noemen, alleen was het niet zo dat Peter iets voordeed en ik het nadeed. Dus niet in ambachtelijke zin. Het zit meer in het meekijken en meedenken over plannen, en eventueel bijsturen tijdens de behandeling. Peter heeft mij al snel meegesleurd naar de jaarlijkse Midwinter Meeting in Chicago waar hij altijd zijn inspiratie opdeed. De Amerikanen zijn er nogal goed in om tot in lengte der dagen hun leermeesters te roemen. Peter heeft een lans gebroken voor de esthetische tandheelkunde en de keramische restauratie in Nederland. Op een gedegen en nette wijze heeft hij altijd wel gestreden voor dat stapje verder. Dat heeft hij op mij overgebracht.

Er moet wel sympathie zijn. Als gezel moet je je kwetsbaar durven opstellen en fouten kunnen toegeven. Als meester moet je een heel open werksfeer kunnen creëren. Dat lukt alleen als er een klik is.

Mooie balans
Keizer: Paul is hongerig. Mijn advies aan hem is om vaker nee te zeggen. Loop jezelf niet voorbij. Die fout heb ik namelijk ook gemaakt. Je vindt het leuk en voelt je gevleid als je gevraagd wordt voor lezingen. Maar voordat je het weet stapelt het zich op. Daarnaast was hij ook nog aan het promoveren. Dat geeft druk en stress. Zeg dus vaker nee. Ik geloof dat hij dat wel ter harte neemt.

De Kok: Zeker, met de komst van twee kinderen heb ik geen keus. Maar ik moet mezelf er steeds weer aan herinneren. Als jonge spreker wilde ik het liefst elke week in een ander deel van de wereld een lezing geven. Toen stelde Peter me de nuchtere vraag wat ik daar nou voor terugkreeg. Wat gebeurt er dan met je praktijk? Met je gezin? Wat win en verlies je? Door zijn ervaring kan hij dat beter in perspectief plaatsen dan ik als jonge hond. Ik vind dat Peter een heel wijs besluit heeft genomen door tijdig te stoppen met de KvPA en nu verder ontspannen te werken in zijn algemene praktijk in Zaandam. Daarmee heeft hij ook nog tijd voor zijn hobby: vliegvissen over de hele wereld. Dat lijkt me een mooie balans zo aan het einde van zijn carrière.

Keizer: Ik heb bewust afstand genomen van het grote uitgebreide werk, want dat kostte toch heel veel energie. Je bent soms anderhalf jaar met een patiënt bezig en je moet alles in de gaten houden. Met allerlei voordrachten die ik geef werd me dat gewoon een beetje veel. Zonder arrogant te willen klinken: vier dagen werken in een algemene praktijk kost mij niet zoveel energie, omdat het vaak om simpele dingen gaat.

Karakter en veelzijdigheid
De Kok: Er is natuurlijk sprake van een generatieverschil. Digitaal kon ik hem makkelijk aftroeven. Maar ik heb bij Peter nooit gemerkt dat hij bang was dat ik voor hem een bedreiging zou zijn. Hij heeft me altijd successen gegund en heeft me ook alle ruimte gegeven om me verder te ontwikkelen. Het vergt karakter om je gezel te laten ontstijgen.

Keizer: Ik bewonder de veelzijdigheid van Paul. In een cursus heeft hij soms zulke goede didactische oneliners. Als jong gastje vertelde hij al dingen die stonden als een huis. Ik ben blij dat ik dat talent de kans heb gegeven.

Familiair
De Kok: We hebben een heel familiair leuke, warme, band. Ik ken ook zijn vrouw Ida, en zijn twee zoons, die van mijn leeftijd zijn. Peter is iemand op wie ik naar mijn gevoel altijd terug kan vallen, zakelijk maar ook privé. Ik vond het ook heel mooi dat hij paranimf wilde zijn op mijn promotie afgelopen januari.

Keizer: Onze verhouding is zeer vriendschappelijk. We spreken elkaar niet zo heel veel. Ik vond het een hele eer dat hij me als paranimf uitnodigde. En hij is altijd heel lovend over me, heel warm. Ik had nog weleens kaarten over voor het Concertgebouw. Dan gingen we eerst wat eten en daarna naar het concert. Dat was altijd erg aan Paul besteed. Het is leuk dat hij ook belangstelling heeft voor kunst en muziek. Het maakt het wel gemakkelijker als je meerdere raakvlakken hebt.

De Kok: In Chicago zocht Peter altijd een concert uit en ik een nieuw restaurant.

Labels: