DT News - Netherlands - “Bijtafdruk niet meer gebruiken als forensische methode”

Search Dental Tribune

“Bijtafdruk niet meer gebruiken als forensische methode”

Bewijs van bijtsporen van het proces Arizona versus Krone. In 1992 werd Ray Krone onterecht veroordeeld voor moord en kreeg hij de doodstraf. Het bewijs wees op uitlijning van Krone’s gebit met de bijtwonden in het vlees van het slachtoffers. Een forensische odontoloog getuigde dat dit liet zien dat Krone de bijter was. In 2002 werd hij na DNA-analyse vrijgesproken. (Beeld: E. Thomas Barham (Los Alamitos, Californië) en Alan Simpson (Phoenix, Arizona), de advocaten van Krone).
Dental Tribune International

Dental Tribune International

ma. 23 januari 2017

Bewaar

PHOENIX, VS – In de forensische geneeskunde is identificatie via een bijtafdruk een veelvoorkomende methode om daders te identificeren die een slachtoffer hebben gebeten. Onderzoekers zijn echter steeds vaker sceptisch over de validiteit van gebitsidentificatie als bewijs. Een nieuwe studie door Amerikaanse wetenschappers wijst uit dat er onvoldoende onderzoek en empirisch bewijs is dat identificatie aan de hand van het gebit effectief is.

“Een evidence-based evaluatie van forensische technieken is pas recentelijk aangemerkt als noodzakelijk om wetenschappelijke claims te onderbouwen – ongeveer een eeuw te laat,” zegt hoofdauteur dr. Michael Saks, hoogleraar psychologie en rechten aan de Arizona State University. “Identificatie aan de hand van het gebit is nu het centrale punt van zorg geworden.”

Forensisch tandartsen beweren dat ze een bijtafdruk nauwkeurig kunnen koppelen aan een enkele, unieke reeks tanden die de beet op de plaats delict hebben gemaakt. De auteurs stellen echter dat er geen harde bewijzen zijn die deze claim ondersteunen. Bijtsporen op de plaats delict bevatten slechts beperkte tandheelkundige informatie, omdat in de afdruk meestal maar een gedeelte van het gebit te zien is. Bovendien is de tandheelkundige informatie vaak niet duidelijk of accuraat, aangezien het ‘opnamemedium’, de huid en het vlees van het slachtoffer, elastisch is. Bovendien is het ten tijde van of na de beet aan vervorming onderhevig.

De onderzoekers benadrukken dat in de afgelopen jaren een aantal DNA-vrijstellingen hebben plaatsgevonden voor personen die waren veroordeeld op basis van onjuiste identificatie aan de hand van bijtsporen. Verschillende onderzoeken naar onterechte veroordelingen wijzen uit dat de forensistiek, na foutieve ooggetuigenverklaringen, de grootste bron is van vals of misleidend bewijs dat heeft bijgedragen aan onterechte veroordelingen. Volgens de wetenschappers behoren de foutpercentages van forensisch tandartsen tot de hoogste van alle forensische identificatietechnieken die nog steeds worden beoefend.

De American Board of Forensic Odontology voerde een studie uit naar de betrouwbaarheid van het oordeel van ervaren, gecertificeerde forensisch tandartsen. Onderzoekers selecteerden honderd foto’s van verdachte bijtwonden bij concrete gevallen en vroegen 38 forensisch odontologen de foto’s en verwondingen te onderzoeken. Achteraf moesten de forensische tandartsen drie vragen beantwoorden: Is er voldoende bewijs in het materiaal aanwezig om te bepalen of de verwonding een menselijke bijtafdruk is? Is het een menselijke bijtafdruk, geen menselijke bijtafdruk, of kan het duiden op een menselijke bijtafdruk? Heeft de bijtafdruk herkenbare, identificeerbare randen en individuele tandafdrukken? Bij slechts 14 van de 100 gevallen gaf ten minste 80 procent van de tandartsen dezelfde antwoorden op alle vragen.

“De claims van de forensische tandheelkunde hebben decennialang de empirische toetsing ontlopen. In plaats van de beweringen van het veld te bevestigen, heeft recent onderzoek, zoals beschreven in het artikel, laten zien dat de fundamenten van gebitsidentificatie onbetrouwbaar zijn,” zo concludeerden de onderzoekers. Ze adviseren rechters om forensisch onderzoek zorgvuldiger te onderzoeken en dringen er bij de wetenschappelijke gemeenschap op aan om het onderzoek naar forensische technieken uit te breiden, inclusief de identificatie van bijtsporen.

Het onderzoek, getiteld ‘Forensic bitemark identification: weak foundations, exaggerated claims’ is gepubliceerd in het Journal of Law and the Biosciences.

To post a reply please login or register
advertisement
advertisement