“Menselijkheid is een merk in mijn praktijk”

“Vanaf m’n twaalfde maakte ik mijn omgeving al duidelijk dat ik tandarts wilde worden. En dan dus zo’n solist met een eigen praktijk. Dat idee werd op de universiteit niet gestimuleerd – het was goed om me te realiseren hoe inspirerend het is om met collega’s samen te werken. Eenmaal afgestudeerd ben ik drie dagen per week als zzp’er bij een grote praktijk, M2 tandartsen, gaan werken. En daarnaast één dag in de praktijk van tandarts Guy Tan in Leiden, waar ik bovendien zelf patiënt ben geweest. Op beide praktijken heb ik enorm veel geleerd.
In september 2020 heb ik Tans praktijk overgenomen. Maar daar ging iets vrij bijzonders aan vooraf: ik belandde in een burn-out. Ik trek me zaken rond patiënten nogal persoonlijk aan en merkte dat in een praktijk van flinke omvang niet alles kan zoals ik dat graag wil. In het reïntegratietraject werd duidelijk dat mijn oude droom nog recht overeind stond: het zou voor mij het best werken als ik zelf aan de knoppen kan draaien.
Na een burn-out aan een praktijkovername denken ligt niet heel erg voor de hand. Maar ik ben rond de overname uitstekend geadviseerd door Richard Mastwijk, van van helder accountants. Met onder meer twee inzichten: voor een jonge ondernemer zijn de personeelskosten een flinke last, zeker als mensen al vijftien tot dertig jaar in de praktijk werkzaam zijn. Maar hun rechten zijn goed beschermd en belangrijker nog: hun waarde is niet te overschatten. Juist op het menselijke vlak, in hun kennis van patiënten. En dat is precies wat ik centraal stel in mijn praktijkfilosofie: menselijkheid als een merk.

Ten tweede was een van de twee behandelkamers wat ondermaats, dus we planden direct een verbouwing voor januari 2021. Waarbij collega Tan drie dagen in de week zou blijven werken – hij is op z’n 69^e nog steeds verknocht aan het vak.
Het was voor ons, maar vooral voor hem zelf, een flinke klap toen Tan een week vóór de start van de verbouwing een TIA kreeg. En naast dat persoonlijke drama kloppen dan ook bedrijfsmatig je plannen en berekeningen niet meer. Dat betekent bijvoorbeeld dat ik nu vijf dagen met een volle agenda aan de stoel sta. Waarbij twee collega-vriendinnen elk een halve dag per twee weken bijspringen. Collega Tan werkt anderhalve dag per week mee, in z’n eigen tempo. Er zijn voorzichtige perspectieven voor een structurele oplossing na de zomer.

Het is pittig nu. Maar we redden het. Medewerkers lossen richting patiënten regelmatig dingen op zonder mij, dat helpt. Mijn partner ging meewerken, aanvankelijk voor de boekhouding, maar steeds meer aan de balie en de telefoon, zodat de assistenten die daarvoor opgeleid zijn meer aan de stoel kunnen doen. Daarbij is het voor ons de kunst om ’s avonds die praktijk ook eens even de praktijk te laten.
Geef ik dat mannetje van twaalf nog steeds gelijk? Absoluut. Wat alleen niet lukt momenteel, en corona helpt daar ook niet bij: met vrienden dromen over ambities, alvast veel verder kijken dan hoe we er op dit moment en de komende tijd voor staan. Maar als straks alles soepeler reilt en zeilt, komt dat dromen ongetwijfeld terug!”

Labels: