Column Erik Ranzijn: Laatste broek

Ik wandelde op mijn gemak terug naar huis over de Haarlemmerdijk, ooit uitgeroepen tot leukste winkelstraat van Nederland. De titel is niet behouden, maar het is nog steeds een leuke winkelstraat. Zelfs het filiaal van de Blokker is een bezoekje waard, alleen al vanwege de winkeldames die achter de kassa staan alsof het een bruine kroeg is, met een praatje en een kwinkslag voor elke klant. Daarnaast is DiscoStars gevestigd. Deze op zich ruime zaak is volledig gevuld met cd's en vinyl. De gangpaden zijn manshoog gevuld met dozen die vol zitten met 'tweedehandsjes' en achter een muur van cd's staat een man van wie ik me afvraag hoe hij daar gekomen is, en of hij er ooit weer achter vandaan komt. Maar hij weet daar wel elk schijfje terug te vinden dat hoort bij het doosje dat je uit een van de bakken hebt gehaald.

In het prille lentezonnetje sjokte ik langs de etalages, die bijna zonder uitzondering kleine exposities waren. Daar heb je geen Museumkaart voor nodig. Vlak voor het Haarlemmerplein bleef ik staan voor de winkel die Chique de Friemel heet. De winkel is slechts sporadisch open en als je iets van je gading in de etalage ziet, kan je een briefje waarop je je belangstelling kenbaar maakt in de bus gooien. Er worden vazen en lampen uit de zeventiger jaren uitgestald in de bijbehorende bruine en oranje kleuren, en andere prullaria. Bijna zonder uitzondering is alles duurder dan dat het ooit, ruim vijftig jaar geleden, nieuw in de doos zat.

Naast me kwam een man staan die in die jaren een dertiger geweest moet zijn. Hij bekeek de uitstalling met interesse en verbazing. “Ik heb mijn huis vroeger vol gehad met dat spul. Dat vonden we mooi....toen.” Door de pauze die hij liet vallen was het duidelijk dat hij er nu anders over dacht. ”Ik heb het allemaal weg gelazerd.” ”Daar had u anders nog een aardige duit voor kunnen beuren.” Ik was even bang dat ik hiermee zout in de wonde zou wrijven, maar dat was niet het geval. “Ach, wat moet je met geld? Geld maakt niet gelukkig.” Hoewel deze tekst ook zó op een tegeltje kon, stemde ik met hem in, al was het maar voor de beleefdheid.

Hij haalde nog eens diep adem, en ik vermoedde dat ik op nog wat levensbeschouwelijke lessen getrakteerd zou worden. “Ik ben sowieso aan het ontspullen. Elke dag gooi ik vijf dingen weg. Van sokken tot koffiemokken. En ik ben al mijn geld aan het opmaken. En als ik mag kiezen: ik hoop dat ik mijn laatste adem uitblaas als ik mijn laatste tientje uitgeef. Je laatste broek heeft toch geen zakken.”

Labels: