Column Erik Ranzijn: Pubquiz

In deze solovoorstelling speelt zij een vrouw op leeftijd van wie de geest wat nevelig begint te worden. Aangezien ze zelf al 91 is kan je rustig spreken van typecasting. De zaal zat vol met generatiegenoten van haar (of een paar jaartjes jonger) die een blik in de toekomst kwamen werpen. Na afloop van dit prachtige stuk stond ik in de foyer op Hannah te wachten die het sanitair bezocht. Er schuifelden twee tachtigjarige dametjes voorbij. “Geweldig hoe ze zo'n bejaarde vrouw speelt, hè?” In plaats van haar te antwoorden “Ja, nogal wiedes, ze ís bejaard”, stemde haar vriendin enthousiast in.

Een heel andere leeftijdsgroep kwam ik tegen toen mijn studievriendin Monique en ik een hapje gingen eten in een hip eetcafé dat langzaam maar zeker volstroomde. Er kwam iemand van de bediening met allemaal briefjes in haar hand. Ze vroeg of wij óók voor de international pubquiz kwamen. Aan alle tafeltjes om ons heen zaten frisse jongelui in gespannen verwachting. Wij waren de enige gasten die alleen kwamen eten. Het meisje dat onze bestelling kwam opnemen verontschuldigde zich dat ze nog niet bedreven was met haar bestelapparaatje. Ze was net die week begonnen.

Onze drankjes kwamen en niet veel later één voorgerecht en één hoofdgerecht. “Ik vond het al een rare bestelling,” zei het meisje, en wij zagen dit alles mild door de vingers. We bestelden nogmaals een hoofdgerecht. Inmiddels was de pubquiz van start gegaan. Midden in de pub stond de quizmaster met een microfoon en stelde de vragen op volleerde wijze. Nadat ze haar publiek even bedenktijd had gegeven herhaalde ze de vraag op identieke intonatie. Wij hielden op gepaste wijze onze mond als de vragen werden gesteld en vervolgden daarna fluisterend ons gesprek.

Aan het tafeltje links van mij, en dus rechts van Monique, zat een Spaans sprekend stel dat elk overleg afsloot met “si amor”. Aan het tafeltje aan de andere kant zat een viertal dat kennelijk ad-hoc was samengesteld want ze spraken alle vier Engels met een stevig accent.

Wij schonken niet veel aandacht aan de vragen, want we namen toch niet deel aan de wedstrijd, en we hadden voldoende eigen gespreksstof. Dat veranderde toen de muziekvragen werden gesteld. Er werd telkens een fragment gespeeld en daarna moest 'title and performing artist or group' genoteerd worden. Kennelijk om een shakeout te forceren kwamen alle fragmenten uit de jaren 60-80 van de vorige eeuw, lang voordat de quizers geboren waren. Onze Spaanse buren keken elkaar met heftige vertwijfeling aan en het “si amor” bleef achterwege. Wij schoten hen stiekem te hulp, want wij waren jong in die jaren.

Toen wij ons toetje aten werd de uitslag bekend gemaakt. Onze buurtjes hadden gewonnen. Wij dus ook, een beetje.

Labels: