Patiënt krijgt implantaat onder zelfhypnose: “Het was eenvoudig om de pijn uit te schakelen”

Het begon allemaal toen de patiënt, Tomas Schröck, een hypnotherapeut met eigen praktijk, zijn tandarts, Dr Nico Lindemann, co-eigenaar van tandartspraktijk Dr Lindemann, Kurtz-Hoffmann en collega’s in Leipzig, vroeg of hij bereid was mee te doen in een zelfexperiment: een implantaatoperatie onder zelfhypnose zonder pijnstillers of anesthesie.

“Ondanks dat ik eerder betrokken was bij hypnose, moest ik deze keer de verantwoordelijkheid voor pijneliminatie volledig aan de patiënt overlaten, vanwege het verlangen van de patiënt naar zelfhypnose. Aan de ene kant was ik optimistisch dat het zou werken. Aan de andere kant vroeg ik me af of ik hem in zoverre kon vertrouwen dat de procedure zoals gepland uitgevoerd zou kunnen worden,” zei Lindemann tegen Dental Tribune International.

Wanneer hij naar zijn motivatie voor het zelfexperiment gevraagd wordt, zegt Schröck dat hij ten eerste bewustzijn wilde creëren voor hypnose en wilde demonstreren wat ermee bereikt kan worden. Vooral voor patiënten die bang zijn voor mondzorgbehandelingen of patiënten met medicijnintoleranties kan zelfhypnose een erg nuttige manier zijn om behandeling mogelijk te maken zonder angst of pijn.

“Gedurende zelfhypnose neemt iemand zowel de rol aan van de hypnotist als van de gehypnotiseerde en geeft zichzelf corresponderende stimuli. Op het eerste gezicht lijkt dit misschien tegenstrijdig, maar als je begrijpt hoe hypnose werkt wordt het duidelijker,” legt Schröck uit. Er wordt verondersteld dat iedereen verschillende keren per dag momenten van trance ervaart, vaak zonder het zich te realiseren. Schröck gaf het voorbeeld van monotone autoritten, waarbij de gedachten afdwalen naar alledaagse dingen en de reis snel voorbij gaat. Hetzelfde geldt voor hobby’s, waarbij de tijd voorbij vliegt. Deze momenten, waarop veel automatisch via het onderbewustzijn gebeurt, zijn alledaagse trances. Deze vaardigheid kan gebruikt worden voor zelfhypnose. Individueel geselecteerde herinneringen of beelden worden getraind totdat ze bijna automatisch functioneren en alleen een paar stimuli uit het bewustzijn zijn dan nog nodig.

Voor zijn procedure gebruikte Schröck een herinnering aan blootsvoets door een ijskoud bergmeer lopen. “Ik heb deze herinnering gekozen om twee redenen. De voeten zijn lichamelijk het verste weg van de mond, en dus van het gebied van de operatie, en ik associeer een gevoel van grote euforie bij deze herinnering. Euforie en angst voor negatieve pijn lijken elkaar uit te sluiten in mijn wereld,” legt hij uit.

Hij gaat verder: “De kunst van de zelfhypnose is om jezelf bewust op één niveau te reguleren, zodat je op een ander niveau onbewuste ervaringen kunt hebben. Dat betekent dat je niet uitstaat of helemaal passief bent onder zelfhypnose. Op het moment dat ik me te bewust werd van wat er gebeurde in mijn mond, leidde ik mijn aandacht terug naar mijn hulpbron in de bergrivier.” Voor het grootste gedeelte voelde Schröck alleen verminderde pijn tijdens de operatie.

Bloedingen en handsignalen in de gaten houden

“Het team was redelijk nerveus voor de operatie,” vertelt Lindemann. Alle mogelijkheden tijdens de procedure, bijvoorbeeld wat er zou gebeuren als de patiënt ernstige pijn zou ervaren, werden van tevoren doorgenomen door het mondzorgteam, zodat de zenuwen snel werden verdreven toen de operatie was begonnen. Op de vraag in welke mate het team de patiënt ondersteunde tijdens de procedure, antwoordt Lindemann: “We hebben een kalme en ontspannen omgeving gecreëerd. Daarnaast hebben we signalen afgesproken die de patiënt ons zou geven als hij pijn voelde of een pauze nodig had om terug in diepe hypnose te raken.

Tijdens de plaatsing van het implantaat met kleine ossale augmentatie in een open procedure in de onderkaak met de daaropvolgende sluiting van de hechtdraad, moest het team specifiek aandacht geven aan het bloedgedrag, wat verschilt van dat onder vaso-constructie.

Kwestie van vertrouwen

Hoewel de hypnotherapeut overtuigd was van het slagen van het zelfexperiment, hield hij wat twijfels. In de aanloop vroeg hij zich af of hij het vol zou houden om zich gedurende de hele operatie te blijven concentreren. “Ik ben erg tevreden met het resultaat. Achteraf gezien ben ik zelfs een beetje verrast met hoe snel het ging en hoe makkelijk het was om de pijn uit te schakelen,” zegt Schröck.

Het lukte hem niet om het bloeden tot een lager niveau te controleren dan normaal zonder anesthesie. “Er zijn genoeg onderzoeken en casestudies waarin gelijksoortige dingen zijn bewezen. Helaas vergat ik op het moment zelf ook daarop te focussen.” Hij wil wel aan dat aspect werken in de volgende operatie, waarbij de afdekschroef verwijderd zal worden.

Volgens Lindemann maakte het wederzijdse vertrouwen tussen de patiënt en het team het mogelijk om volledig te concentreren op de operatie. Hij concludeert: “Ik ben dankbaar voor mijn geweldige team en het vertrouwen dat de patiënt mij gegeven heeft.”

Labels: