Column Erik Ranzijn: Nieuwe kleren

En toen nam het lot een onverwachte afslag. Toen hij voor zijn werk op een congres was, raakte hij in gesprek met een vakgenote en na enige tijd bleek dat zij niet alleen hun liefde voor het vak deelden, maar dat ook de liefde voor elkaar ontlook. Na een dikke week van intensief whatsapp- en telefooncontact spraken ze af elkaar weer opnieuw te ontmoeten. Zoals het vaker voorkomt bij verliefde mensen was hij nu in paniek. Op het congres had hij zijn laatste keurige kostuum gedragen, maar nu hij haar weer zou ontmoeten op informele grond zou hij 'vrijetijdskleding' moeten dragen. Ineens realiseerde hij zich dat de uitdrukking ‘kleren maken de man’ óók een keerzijde had. Met zijn gangbare outfit kon hij wel eens een heel verkeerde tweede indruk maken.

Hij was van mening dat ik de uitgelezen persoon was om hem terzijde te staan. De argumenten waren niet allemaal even steekhoudend: volgens hem was ik zijn best geklede vriend en had ik er dus kijk op, en daarbij had ik - nogmaals, volgens hem - een scherp inzicht in de belevingswereld van het andere geslacht. Als ik met hem de hoofdstedelijke kledingwinkels zou bezoeken, kon ik hem met raad en daad bijstaan en zou hij mij daarna trakteren op een bordje Chinees eten. Dit hielp me eraan te herinneren dat hij ook andere schoenen moest hebben.

Het leek ons verstandig om een veilig inkoopbeleid te voeren, waarbij we de uitersten van de schaal - saai en extravagant - zouden mijden. Daarnaast moesten de kledingstukken zowel betrouwbaarheid als jeugdige frisheid uitstralen, en niet geheel onbelangrijk 'slank afkleden.' Na in een paar winkels onverrichterzake langs de rekken geslenterd te hebben kreeg onze adonis op leeftijd de smaak te pakken en wandelden we met een aantal papieren zakken met modieuze logo's en inhoud een degelijke winkelketen binnen. “Ik heb sowieso ook nog wat normale kleren nodig.”

Geroutineerd trok hij wat shirts, een fleecevest en wat polo's van de hangers en vertrok naar de pashokjes. Ik volgde en ging zitten op een stoeltje.

Er verdween een dame een ander hokje in en haar man nam plaats op het stoeltje naast me. “Nou, de koningin is weer bezig hoor,” verzuchtte hij. ”Hierna gaan we naar de juwelier een kroon kopen.” ”Tja, het is altijd wat,” viel ik hem bij. Hij wierp een blik op de tassen die naast me stonden en met een samenzweerderige toon en blik fluisterde hij “Ze zijn ook allemaal hetzelfde!”

Op dat moment kwam J. het pashokje uit, zijn armen gevuld met zijn nieuwste buit. “Gelukkig niet allemaal, meneer,” grijnsde hij.

Labels: