Column Erik Ranzijn: Herkenning

In de aanloop naar de vakantie begon ik, volgens Hannah overigens veel te laat, met het doen van kniebuigingen om een herhaling van het debacle te voorkomen. Ook nam ik me voor om me meer naar mijn leeftijd, ervaring en conditie te gedragen en mij alleen nog maar op de eenvoudige brede blauwe pistes te vertonen. Overigens was dit een advies van mijn geliefde, maar ik had het zelf ook kunnen bedenken.

Na enkele rondjes op dezelfde piste begon het gevoel dat ik meester was over de zwaartekracht en mijn beenspieren weer terug te komen. Dit was natuurlijk een gevaarlijk gevoel. Nu lagen mijn vijanden overmoed en bravoure weer op de loer, maar ik wist me te beheersen. Iets onder me skiede een echtpaar met twee jonge kinderen jaloersmakend elegant naar beneden. De kleintjes gleden voor hun ouders uit met een snelheid waarvan ik alleen nog maar kon dromen. Bij de lift stond het gezin iets voor me en ik meende dat de man mij bekend voorkwam, maar de helm en de zonnebril verhinderden de herkenning.

Een dag later, na een intensieve ochtend, streken we neer op een zonnig terras voor een typisch lokale lunch: bratwurst met patat, en verstandig als ik ben zag ik af van een biertje om het geheel weg te spoelen. Een paar tafeltjes verder zat het gezinnetje van gisteren, en zonder helm meende ik nu echt de man te herkennen, maar ik kon hem niet plaatsen.

Ondanks de uitgestrektheid van het gebied kruiste het gezin wederom mijn pad en nu hoorde ik toch duidelijk dat ze Nederlands spraken. Er was geen twijfel meer mogelijk. Ik kende de man, maar ik wist alleen niet meer waarvan.

Onze skipas was een zogenaamde ‘5-uit-6-pas’: je kon 5 dagen de bergen op in 6 dagen tijd. Zo hadden we een rustdag zonder dat je de drang voelde om die dure pas te gebruiken. Ik had de Nederlandse man al helemaal uit mijn hoofd gezet. Niet elke puzzel hoeft opgelost te worden. Maar toen we op de parkeerplaats onze attributen uit de auto haalden, kwam het gezinnetje op skischoenen aangestampt. Ik besloot hen aan te spreken. “Dag meneer, ik heb het idee dat ik u ken.”. Hij keek mij onderzoekend aan en zei dat hij mij niet herkende. In de hoop met de klagende onzekerheid af te rekenen deed ik nog een poging. “Bent u toevallig tandarts en heeft u ooit cursus bij me gevolgd?” “Nee, ik ben huisarts.” Omdat ik ook cursussen aan huisartsen heb gegeven voelde ik dat de oplossing naderbij kwam. Ik moest nog wat aanvullende informatie hebben. “Waar praktiseert u?” “In Amsterdam.” Toen viel het kwartje. Hij was mijn eigen huisarts.

Labels: